Larissa wil nooit meer haar zoon slaan: 'Ik laat me niet pesten door mijn kind'

"Ik ben er allesbehalve trots op dat ik Jort twee keer heb geslagen. Dat wil je helemaal niet als moeder zijnde. Plus: ik werk nota bene in de kinderopvang. Tijdens mijn opleiding Sociaal Pedagogisch Werk heb ik juist geleerd dat slaan nooit de oplossing is en dat dit vaak voortkomt uit onmacht en frustratie, gevoelens die je als opvoeder niet de overhand moet laten krijgen. Dat ik mijn zelfbeheersing ben verloren vind ik heel erg, maar ik snap wel hoe het heeft kunnen gebeuren."

"Jort is een zeer pittig kind met een sterke eigen wil. Als peuter kende hij al weinig emoties, alleen maar boosheid. Verdriet of pijn uitte hij nooit. Ik weet nog dat ik hem van de opvang haalde en dat hij op zijn been een heel dikke, blauwe bult had. Blijkbaar was daar heel hard een bal tegenaan gekomen, maar de pedagogisch medewerkers hadden daar niets van gemerkt omdat Jort geen kik had gegeven.

Vanwege deze emotionele blokkade en Jorts hooggevoeligheid zijn we al vroeg begonnen met speltherapie (een vorm van psychotherapie voor kinderen, waarbij spel als middel wordt gebruikt om een kind te begrijpen en te helpen, red.)."

Boos of poeslief

"Toch is Jort nog altijd eigenlijk standaard boos. Of poeslief, er zit niets tussenin. Vanuit het niets kan hij ontploffen. Soms is het alsof ik al een puber in huis heb aan de manier waarop hij tegen mij praat. Dan zegt hij dat ik een rotmoeder ben, mijn mond moet houden en niets over hem te zeggen heb.

Een woedeaanval kan goed twee uur duren bij hem voordat ik met de grootste moeite te horen krijg wat er nou eigenlijk speelt. Dan begint Jort te huilen en komt het hoge woord eruit, bijvoorbeeld dat hij op school ruzie heeft gehad met een vriendje."

"Het lijkt erop dat Jort mij expres boos probeert te krijgen en ruzie uitlokt. Dan prikt hij mij steeds in mijn arm, terwijl ik al honderd keer heb gezegd dat hij ermee moet kappen. Bij zijn vader doet hij dit veel minder. Hij zet zich tegen mij af omdat hij weet dat mama veilig is en toch wel bij hem blijft. Want ondanks alles zijn Jort en ik heel hecht. Ik ben de enige die hem op bed mag leggen, hij pikt het niet als zijn vader dat doet. Dan blijft Jort om mij gillen.

De speltherapie verricht helaas geen wonderen. Alle tips die ik heb gekregen deed ik al, zonder resultaat. Ik benoem en erken Jorts emoties en blijf tijdens een hevige driftbui altijd naast hem zitten zodat hij weet dat ik hem niet in de steek laat. Al die pedagogische foefjes ken ik, toch blijft het een dagelijkse strijd."

De voorbeeldige Jort buitenshuis

"Jort heeft weleens gezegd dat hij dood wil en dat ik hem niet wil. Dat breekt mijn hart. Het gekke is dat hij buitenshuis de liefste, braafste jongen is die je je maar kunt voorstellen. Mensen geloven mij vaak niet als ik zeg hoe onmogelijk de voorbeeldige Jort thuis kan doen. Daardoor voel ik me vaak niet serieus genomen.

Zijn juf heeft ooit verzucht dat ze wel honderd Jorts in de klas wil hebben. Ik vind het zo jammer dat ik die lieve jongen – die Jort echt wel is – maar zo weinig thuis zie. Het is alsof Jort de hele dag alles opkropt om mij thuis de volle laag te geven."

'Dikzak'

"Zo ook die dag dat het echt misging tussen ons. Ik had net corona gehad waar ik veel klachten aan overhield. Ik was hondsmoe en had een korter lontje dan normaal. Jort was mij de hele dag aan het treiteren. Al mijn hele leven heb ik een stevig postuur, iets waar ik door lipoedeem (een chronische aandoening van het vetweefsel, red.) helaas weinig aan kan doen. Jort liep weer te sarren en ineens noemde hij mij 'dikzak'. Hij rende weg en ik liep hem achterna. Toen ik dichterbij kwam, gaf hij mij een harde schop.

Er vlamde woede in mij op. Nog nooit heb ik me laten pesten, dan liet ik dat verdomme niet door mijn eigen kind gebeuren. Laat staan dat ik me liet schoppen. In een opwelling haalde ik uit en sloeg ik Jort op zijn rug. Hij begon meteen hard te huilen en stoof naar zijn kamer. Maar ik was nog steeds zo boos dat ik hem niet kon troosten. We moesten maar even niet bij elkaar in de buurt zijn dus ik ging naar mijn kamer om stoom af te blazen."

"Later ben ik met Jort gaan praten. Ik legde uit hoe het kon gebeuren dat ik hem had geslagen. Dat zijn woorden mij echt pijn hadden gedaan en dat ik reageerde op zijn schop, maar dat het mij heel erg speet. Jort riep alleen maar boos dat ik hem had geslagen en dat ik degene was die altijd boos deed terwijl hij onschuldig was.

Ik snap dat hij nog jong is en misschien verwacht ik te veel van hem, maar dat hij nul verantwoordelijkheid neemt, vind ik moeilijk. Want het is echt een wisselwerking tussen ons."

Met de vlakke hand

"Later is het helaas nog een keer gebeurd. Weer flipte Jort om niets en schopte hij mij tegen mijn schenen. Toen mepte ik hem met mijn vlakke hand, puur een impulsieve reactie op mijn pijn. Hierna heb ik gezinshulp aangevraagd. Een hulpverlener kwam een paar keer bij ons thuis en gaf tips, bijvoorbeeld dat ik mijn man meer moet laten doen met Jort als ik merk dat mijn emmertje vol zit.

Gelukkig zit ik inmiddels beter in mijn vel omdat mijn covid-klachten grotendeels weg zijn, daardoor heb ik meer energie en geduld. Tegenwoordig zeg ik tegen Jort als ik merk dat het de verkeerde kant opgaat en dat ik niet boos wil worden en ook niet wil dat we elkaar pijn doen. Soms helpt dat om hem te kalmeren."

"Al toen ik zwanger was zei iedereen tegen mij dat ik zo’n goede moeder zou worden omdat ik al met kinderen werkte en juist erg zorgzaam en geduldig ben. Dat legde een druk op mij, en het voelt nu als falen omdat het niet lekker loopt met Jort. Ik kén alle trucjes en adviezen, maar niets werkt bij hem. Ik weet het soms ook gewoon niet meer."

Geen agressief persoon

"We blijven ons best doen om beter met elkaar om te gaan. Natuurlijk wil ik mijn kind nooit meer slaan, ik wil echt niet meer mijn zelfbeheersing op die manier verliezen. Ik schaam me ervoor dat dit gebeurd is. Op mijn werk zou ik dit niet snel vertellen, ik ben bang dat ik dan word veroordeeld. En ergens is dat ook wel logisch, want dit had simpelweg nooit mogen gebeuren. Overigens ben ik geen agressief persoon en heb ik nog nooit op mijn werk de neiging gehad om een kind een corrigerende tik te geven.

Ik hou intens veel van mijn kind, dat staat buiten kijf. Jort is eigenlijk een enorme lieverd, altijd begaan met zijn vriendjes en heel zorgzaam voor dieren. Als ik thuiskom van mijn werk, springt hij soms in mijn armen en loopt hij over van liefde. Die momenten koester ik enorm. Ik hoop zo dat we daar meer van krijgen in de toekomst."

Vanwege privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl