Wat is hét relatiegeheim van Willem-Alexander en Máxima?

"Volgens mij heb ik te weinig gehuild, we hadden een repetitie en ik was een zee van tranen. Dus ik was heel blij dat ik maar één traan had gelaten." Jaren later kan Máxima nog steeds niet goed kijken naar haar eigen 'traan', maar ze heeft hem inmiddels - net als de rest van Nederland - al honderden keren gezien. In het interview met Matthijs van Nieuwkerk ter ere van haar 50ste verjaardag vertelt ze dat de traan opborrelde door de mooie muziek van Astor Piazzolla, gespeeld door Carel Kraayenhof. "Het was muziek, ik word blij van muziek, ik huil van muziek. (…) En dat koor daarachter; het was fantastisch."

Mijn ervaring is dat iedereen z’n eigen verhaal heeft bij de legendarische traan van Máxima. Of het nou is omdat ze haar vader miste (het nummer heet 'Adios Nonino', dat 'vaarwel vadertje' betekent, dus geen slecht punt), óf dat ze emotioneel werd omdat ze de man van haar dromen trouwde óf omdat ze afscheid neemt van haar oude leven. Maar blijkbaar is het zoiets eenvoudigs als 'het kwam door de muziek'.

De traan maakte het sprookjeshuwelijk compleet en zoals bij elk sprookje 'ze leefden nog lang en gelukkig' geldt, was dat bij Willem-Alexander en Máxima ook de verwachting. Twintig jaar later kunnen we toch wel aardig de balans opmaken en kijken of ze inderdaad zo’n gelukkig huwelijk hebben als de sprookjesboeken doen vermoeden. 

Wat mij verbaast is dat er in die twintig jaar nog nooit iets naar buiten is gekomen waaruit blijkt dat hun huwelijk niet snor zit. Waar sommige koningshuizen de ene na de andere rel hebben omdat er een schuinmacheerder tussen zit of zelfs een buitenechtelijk kind verwekt is, is dat bij Willem-Alexander en Máxima allemaal niet het geval. Zelfs van berichten over onenigheid tussen de twee of langdurige ruzies is geen sprake. Voor zover wij weten dan natuurlijk.

Maar misschien heeft dat ook te maken met het feit dat zij zakelijk en privé heel goed weten te scheiden. Het zijn geliefden, maar ze werken ook samen. Hun rol als koning en koningin zien ze echt als iets zakelijks en ze willen ook zo overkomen. Het is geen koppel dat klef staat te doen tijdens evenementen of continue hand in hand loopt. Zelden betrap je ze op dit soort affectie. Als dat wel gebeurt zijn ze in een relaxte omgeving en voelen ze zich vrij om dat wél te doen. Een mooi voorbeeld daarvan is het jaarlijkse fotomoment waarbij het hele gezin poseert voor de vaderlandse pers. Wanneer de dochters Amalia, Alexia en Ariane poseren staan vader en moeder langs de zijlijn te glunderen en houden ze elkaar vast.

Als je het mij vraagt is een van de factoren waarom ze het al zo lang met elkaar uithouden, hun gevoel voor humor. Vooral Willem-Alexander kan er wat van. Wanneer tijdens werkbezoeken de camera’s uit zijn, voelt hij zich helemaal vrij om de ene na de andere flauwe grap uit z’n mouw te schudden. En hij is behoorlijk scherp en snel in zijn opmerkingen waarbij je soms twee keer moet nadenken wat hij nou precies bedoelt omdat het zo snel gaat. Iemand die zijn grappen echter meteen snapt is Máxima. Ze hebben soms aan één woord of blik genoeg om te snappen wat de ander uitkraamt en moeten dan samen gniffelen als een verliefd stel.

Als je, net als ik, al wat jaren met het koningspaar mee op pad gaat, kan je soms wel wat spanningen merken tussen hen. En dat gebeurt juist tijdens langere bezoeken of reizen waarin het opvalt dat ze elkaar helemaal niet aankijken of aanraken. Of soms simpelweg met hun aandacht elders zijn. Soms kun je je vinger er niet helemaal op leggen, maar als je achteraf hoort dat ze bonje hadden vlak voor vertrek, kun je dit wel beter plaatsen.

Eigenlijk is het dus net een doodnormaal getrouwd stel. Wat ook vrij logisch is, want het ís ook een normaal getrouwd stel. Ik zou zeggen dat ze tot nu toe nog lang en gelukkig leefden, wie weet wat de komende twintig jaar ons nog gaat brengen.