'Karlijn heeft de code van lompe boer Jouke gekraakt'

Alle boeren zijn op citytrip. Het is zo grappig om de boeren zonder hun overall en laarzen, in een compleet andere omgeving te zien. Hans en Annette groeien nog verder naar elkaar toe en hebben het echt gezellig. "Hier kunnen we niet trouwen", zegt Hans als ze een kerkje binnengaan waar ze niet samen door een deur passen. Hans is zo grappig. En Annette lacht en lacht en lacht. Ze genieten samen van de cultuur en de geschiedenis van het Ierse Clifden. De twee hebben elkaar helemaal gevonden. Zo leuk om te zien! Hans gooit het hoge woord eruit: of Annette bij hem op de boerderij zou willen wonen? Maar natuurlijk, zegt zij. Tijdens de logeerweek had ze zich dat al ingebeeld. En als je van elkaar houdt, wil je toch ook samen zijn? Wow, ze hebben het al over houden van! Dit gaat snel. Het glazuur springt van m’n tanden, maar I love it. Samen golfen, meezingen in de pub. Hans heeft zijn Grietje gevonden, zegt hij. En ook nog eens een mooi Grietje. Ik smelt.

Ook al regent het pijpenstelen in Kroatië, Maud en Evert hebben alleen oog voor elkaar. Daar is het een en al lieve woordjes fluisteren, handjes vasthouden en voorzichtige kusjes uitwisselen. Maud kan haar ogen niet geloven. Na tien jaar weer naast een man slapen. Hoe mooi is dat? Evert zegt niks (hoe kan het ook anders). Maar zijn glimlach spreekt boekdelen. Ik smelt nog harder. "Zullen we bloed eerlijk zijn?" vraagt Maud. Dan kunnen ze elkaar sneller leren kennen. Ze vindt Evert wel wat gespannen en vraagt hoe dat kan. "Ik ben helemaal niet gespannen", antwoordt hij. Precies waar ik al bang voor was. Maud vult dingen voor Evert in. Die man is helemaal niet gespannen. Dat kan nog wel een dingetje worden. Heeft Evert al gezien dat Maud af en toe een rare is, vraagt ze. Nee, hoor, zegt Evert. Och. Dit is toch te zoet voor woorden! De koeienboer gooit er nog wel even een disclaimer in: hij is nog wel wat voorzichtig. Maar dan is Evert - de man van weinig woorden - de allereerste boer van het seizoen die het zegt: "je bent heel lief en ik hou van jou." Jongens, waar zijn de zakdoeken? Ik houd het niet meer.

Het stikt van de verliefde koppeltjes dit seizoen, want ook boer Jouke is smoorverliefd. Er is niks meer over van de lompe boer die alles beter weet en soms gewoon ronduit onbeschoft is. Chapeau voor Karlijn, ze heeft zijn code gekraakt. Ze laat Jouke gewoon zijn en daardoor wordt hij zachter, liever en meegaand. Hij ziet het zelf ook: "Als zij iets vertelt heb ik niet gelijk een oordeel." Jouke, wat heerlijk dat je zo’n leuke man wordt naast Karlijn! Ze gaan samen wintersporten in Kopenhagen en ook al ziet het er wat belachelijk uit, zo’n lange slungel op een opblaasband, ik vind het lief. Jouke had nooit durven dromen dat dit avontuur zo zou eindigen. Karlijn dacht dat ze aan het einde van de week wel zou weten of ze hem nog een keer wilde zien. Nou, uh, dat zit wel goed. En dan ook daar die liefdesverklaring: "Ik had gewoon niet gedacht dat ik nu al zo verliefd zou zijn op Karlijn." Oh, ik ga hier zooo goed op! Wat een heerlijke feel good tv.

Voor je denkt: dit gaat bijna saai worden, dat is niet zo! Er is ook trouble in paradise, in Lissabon om precies te zijn. Het lijkt of Sander en Janine daar een superleuke tijd hebben, maar schijn bedriegt. Er wordt veel gelachen, maar zodra het serieus wordt kijkt Janine weg. Is ze verlegen of juist verliefd? Sander weet het niet. Het lijkt er wel op, want de twee hebben continue elkaars hand vast, arm om elkaar heen, kusje hier en daar. Waar gaat het dan mis? In het hoofd van Janine. Ze zegt het zelf al, ze denkt teveel. Sander ziet het ook. Ik begin steeds meer van deze man te houden. Wat een kanjer. Hij pakt het zo goed op, wordt niet onzeker van haar gedrag en raakt haar steeds even aan. Janine durft het eindelijk te zeggen: ze heeft soms paniek in haar hoofd. En ze weet niet hoe het komt. Sander ziet dat. "En dan kijk je weg." Ja, zegt Janine. Hoe kan ik ervoor zorgen dat je meer zelfvertrouwen krijgt, vraagt Sander. "Dat heeft tijd nodig en ik hoop dat je mij die wil geven", zegt Janine. Hij slaat een arm om haar heen. Wat een gouden kerel is dit, zeg!  Janine, ik hoop voor je dat Sander geduld genoeg heeft, want je hebt hier echt een uniek exemplaar te pakken.

Ook in het Franse Reims pakken de wolken zich samen. Toch is Rob helemaal in z’n nopjes. Ook al slaapt hij niet bij Wendy op de kamer, hij is vrolijk en tijdens hun fietstochtje zingt hij luidkeels Franse chansons. Wendy beweegt een beetje met hem mee, zegt ze. Rob alleen maar wegduwen is ook niet eerlijk. Nee, dat is het zeker niet, Wendy. Het begint nu gewoon lullig te worden. Zeg dan gewoon dat je ermee stopt. Ze bezoeken de eeuwenoude kelders van Reims. Maar Rob heeft alleen maar oog voor het hartje op de muur. Het is een teken, zegt hij. Het is het antwoord dat hij zo graag wilde hebben. Ik kijk naar het gezicht van Wendy. Oh, god. Er gaat hier iemand zo hard gekwetst worden.

Na een tenenkrommende serenade in het park (dat is toch voor niemand leuk?) besluit Wendy het gesprek aan te gaan. Ze vindt het lastig omdat ze ziet dat Rob gekker is op haar dan zij op hem. "Ik vind jou bijzonder en leuk, maar ik heb die zware vlam nog niet voor jou", biecht ze op. Rob ziet het allemaal heel anders. Die vlam kan nog komen. Och Rob, ik snap dat je zo graag wil, maar Wendy voelt het gewoon niet voor je. Wendy bevestigt wat ik denk: "Ik sta niet in vuur en vlam voor jou en ik verwacht ook niet dat dat over twee maanden zo is." Auw. Auw. Auw. Dat is hard. Maar wel eerlijk. En dan lijkt het tot Rob door te dringen: "Ze moet honderd procent voor me gaan." Als dat niet lukt zet hij er een punt achter. Rob wil vooruit, geliefd worden, hij is dat waard. Go Rob! Dit zijn de eerste zinnige woorden die ik Rob heb horen zeggen dit seizoen.