Agnes zal nooit meer kerst vieren met haar kinderen: 'Ik huil wel tien keer per dag'

"Als verstoten ouder moet je je mond houden en discreet zijn, zelfs als je door je eigen kinderen compleet de grond in wordt getrapt. Maar ik zwijg niet meer over het onrecht dat mij wordt aangedaan. De situatie met mijn dochters sleept zich al jaren voort en het heeft mijn leven kapotgemaakt. Alle glans is eraf. Voor het zevende jaar op rij vier ik kerst alleen met hun vader. En dat terwijl ik vroeger bijna stoelen tekort kwam met de feestdagen. Al tig keer heb ik me afgevraagd hoe het zo ver heeft kunnen komen. We waren zo’n hecht gezin, nooit had ik dit zien aankomen."

"Ik heb altijd al moeder willen worden. Zelf was ik een ongelukje en dat liet mijn moeder mij merken ook. In mijn jeugd werd ik bijna iedere dag door haar gekleineerd of geslagen. Toen nam ik me al voor: als ik later kinderen krijg, ga ik het heel anders doen. Op mijn achttiende vluchtte ik in een huwelijk om maar het huis uit te kunnen. Mijn toenmalige man dronk en had losse handjes. We kregen samen een dochter, Monique. Mijn huwelijk ging steeds slechter, ik was doodongelukkig.

Toen Monique zeven was ben ik gevlucht, ik dook onder bij vrienden. Ik heb Monique toen bij haar vader -  die haar met geen vinger aanraakte – achtergelaten. Dat is de grootste fout van mijn leven geweest. Monique voelde zich vreselijk door mij in de steek gelaten en haar vader indoctrineerde haar door te zeggen dat ik was weggegaan omdat ik niet meer van haar hield."

In relatietherapie

"Na drie maanden keerde ik naar huis terug omdat mijn man had beloofd om met mij in relatietherapie te gaan. Daar bleek hij niets van te menen, alles ging op de oude voet verder. Nog drie jaar hield ik het vol, daarna verliet ik hem definitief. De scheiding was een verademing, zo fijn om weg te zijn bij haar vader en ik overstelpte mijn dochter met liefde – dacht ik."

"Een jaar na mijn scheiding ontmoette ik Kees, een lieve, rustige man. Ik viel als een blok voor hem. We trouwden en kregen samen twee dochters vlak achter elkaar, Sandra en Karin. Ik genoot van mijn meiden en het rustige gezinsleven. We waren zo hecht. Ik kwam laatst een oude buurvrouw tegen, die zei dat ze ons zo’n leuk gezin vond. ’s Zomers gingen we vaak samen met de meiden fietsen of naar het bos, daar keek de buurvrouw dan 'jaloers' naar omdat haar man altijd ging klussen in z’n vrije tijd."

Mijn meiden op handen gedragen

"Helaas ontstonden er problemen met Monique naarmate ze ouder werd. Ze vond dat ze door mij een slechte jeugd had gehad. Vele brieven vol verwijten ontving ik van haar nadat ze het huis was uitgegaan. Ze vond dat ik haar mishandeld had, omdat ik haar weleens een tik op de billen had gegeven. Iets wat nu inderdaad uit den boze is, maar in de jaren ’70 door meer ouders werd gedaan.

Ik heb mijn meiden op handen gedragen, want ik weet hoe het is om niet gezien en gehoord te worden en om een klap te krijgen zodra je je mond opendoet. Het werd een knipperlichtrelatie, waarin Monique met periodes boos uit ons leven verdween. Inmiddels was ze gediagnosticeerd met borderline-symptomen. Dat maakte dat ik haar kwetsende gedrag iets beter begreep, hoeveel pijn het mij ook deed."

"In 1995 werd ik voor het eerst door kanker getroffen. Ik lag op de IC en mijn leven hing aan een zijden draadje. Juist toen bleek weer hoe hecht mijn gezin was, Karin en Sandra waren zo bang om mij te verliezen. Het noodlot sloeg opnieuw toe toen mijn jongste dochter Karin vijftien jaar geleden kanker kreeg. Mijn zorgzame, respectvolle, vrolijke kind overleed anderhalf jaar later. We waren er allemaal kapot van. Juist na haar dood werden Monique en ik hechter dan ooit. Ik weet nog dat ik dacht: blijkbaar moest ik de ene dochter kwijtraken om de andere terug te krijgen."

Geen partij trekken 

"We hadden talloze gesprekken over vroeger, waarin ik mijn fouten toegaf maar ook probeerde uit te leggen dat ik pas vijfentwintig was toen ik de keuze maakte om weg te gaan en dat ik zelf uit een slecht gezin kwam, waardoor ik totaal niet wist wat te doen. Ik luisterde naar haar kant, toonde begrip en erkende haar gevoelens. Ons contact was in die jaren zo goed en ik was gek op haar drie kinderen. Helaas boterde het totaal niet tussen Monique en haar halfzus Sandra. Het was altijd schipperen voor mij en Kees, we voelden ons tussen twee vuren instaan en deden ons best om geen partij te trekken."

"Met mij ging het niet altijd goed in de jaren daarop. Ik rouwde om mijn jongste kind en kreeg zelf voor de derde keer kanker. Zeven jaar geleden kreeg ik vanuit het niets een appje van Monique waarin ze schreef dat ze weer in therapie zat vanwege haar jeugd en dat ze mij nooit meer wilde zien. Ze hield woord, ik heb haar daarna nooit meer gezien of gehoord. Ik was in shock, want ik dacht dat het juist zoveel beter ging tussen ons."

'Ik vertrouw je niet en je liegt altijd'

"Met Sandra was er nog wel heel goed contact, en ondanks de chemo’s paste ik op haar kinderen. Maar haar man kon totaal niet omgaan met alle emoties in ons gezin rond de dood van Karin en mijn ziekte. Als ik even volschoot omdat ik de kleinkinderen lekker zag ravotten en eraan dacht hoe leuk Karin dat zou hebben gevonden, ergerde hij zich eraan. Keer op keer vertelde hij mij hoe ik volgens hem moest rouwen.

En dan zat Sandra er gedwee naast. Nooit nam ze het voor mij op. Op een dag zei hij na het oppassen tegen mij dat ik even moest gaan zitten. 'Ik vertrouw je niet en je liegt altijd', zei hij vanuit het niets. Sandra zweeg. Zo ging zijn tirade nog even door. Toen zei ik: 'als er geen vertrouwen is, dan houdt het op'. Ik ben opgestaan en weggelopen. En dát is mij heel erg kwalijk genomen. Dat ik 'zomaar' wegliep uit hun huis."

"Twee weken later was ik jarig en kwam Sandra niet langs, net als Monique. De twee zussen die eerder geen enkel contact hadden, hadden elkaar ineens helemaal gevonden in hun boosheid naar mij toe. Ik kreeg mails van hen, vol verwijten. Ik stuurde Sandra felicitaties voor hun nieuwe woning, de geboorte van haar derde kindje en haar koperen huwelijk, en natuurlijk op haar verjaardag. Ik krijg nooit een reactie, ik ben lucht voor ze. Ik krijg niet eens de kans om dingen uit te leggen, er is geen enkel gesprek mogelijk.

Mijn dochters meppen en hakken op mij en Kees in, maar vragen ons nooit iets. Er is nu zeven jaar geen contact, daar kan ik niet mee omgaan. Ik zit vol woede en verdriet. Zo ga je toch niet met je ouders om? Ik blijf het onbegrijpelijk vinden. Voor mijn dochters maakte ik vroeger dikke fotoboeken vol verhalen over alle leuke gebeurtenissen. Soms denk ik: kijk die boeken eens in. Zijn jullie dat dan allemaal vergeten?"

"Het jongste kind van Sandra heb ik nooit gezien. De twee oudste kinderen van Monique zijn inmiddels volwassen. Eerst had ik hoop dat ze mij nog zouden komen opzoeken, maar ze zijn vast gehersenspoeld want ik heb ook van hen nooit iets gehoord. Voor de vier jongste kleinkinderen heb ik fotoboeken gemaakt van de paar jaar die we samen hebben gehad. Deze gaan naar de notaris, die zorgt ervoor dat zij dit ontvangen als ze achttien zijn. Zo kunnen ze hun grootouders en hun roots zien en hoeveel we van hen houden en misten, daar hebben ze recht op."

Onbegrip over ouderverstoting

"Er is veel onbegrip over ouderverstoting. Veel mensen denken dat zoiets in hun familie nooit zal gebeuren. Ze vinden: waar rook is, is vuur. Ik ben zelfs vrienden met wie ik al dertig jaar bevriend was hierdoor kwijtgeraakt, nadat Sandra en haar man volop hadden geklaagd tegen hen over ons. Vriendinnen van haar, die hier jarenlang over de vloer kwamen, negeren mij. Ik heb fouten gemaakt, zoals iedere ouder dat doet. Maar om daar zo hard op afgerekend te worden, heb ik niet verdiend.

Via de Facebook-groep Oma Blogt heb ik contact met lotgenoten, dat geeft herkenning en steun. En toen pas merkte ik hoe vaak dit voorkomt in families en hoe weinig erover wordt gepraat. Het is echt een litteken, óók bij de kleinkinderen die bij hun grootouders worden weggehouden. Dat beschadigt hen. Zoveel mensen zitten in hetzelfde schuitje als ik, maar durven er niet over te praten. Mijn verhaal doe ik ook voor hen, zodat ze weten dat ze niet alleen zijn."

"Nu vier ik voor de zevende keer kerst zonder mijn kinderen en kleinkinderen. De feestdagen betekenen weinig meer voor mij. Het huis is leeg en donker, terwijl we altijd heerlijke kerstdagen hadden samen. Op kerstavond keken we een kerstfilm met lekkere hapjes erbij, op eerste kerstdag was er een uitgebreid ontbijt en deden we spelletjes. We zaten in een knusse cocon, waar nu niets meer van over is. Op tv zie ik blije reclames van vrolijke families en in mijn straat zie ik kinderen met kerststukjes voor hun oma.

De feestdagen brengen een extra gemis omhoog, ik huil wel tien keer per dag nu. Dan denk ik nog meer aan Karin, ons vredesduifje. Die zou dit nooit hebben laten gebeuren, die zou net zo lang bemiddelen tot het weer goed was. Ik vind steun bij Karins hartsvriendin met wie ik veel contact heb en die ik als een bonusdochter beschouw, mijn twee lieve vriendinnen en Kees, die - hoewel wij ook gescheiden zijn - nog altijd mijn maatje is. Ik ben onzeker en beschadigd en werk aan mezelf met diverse therapieën, meer kan ik niet doen."

Niet alles een happy end

"Nooit meer zal ik samen met mijn kinderen kerst vieren. Ik geloof er niet in dat dat ooit nog gaat gebeuren. Niet alles heeft een happy end. Het liefst zou ik hen als kerstcadeau een grote spiegel willen geven. Dit is mijn kant van het verhaal en dat mag ook worden verteld, maar hoop op een goede afloop heb ik helaas niet meer."

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl