Wilhelmina was in Griekenland continu in paniek: 'Dit was geen vakantie, maar overleven'

"Eens in de zoveel tijd plannen mijn zus en ik samen een tripje. Dit keer gingen we naar Zakynthos. Ik had er enorm veel zin in. Zon, zee, strand: precies waar ik van hou. Vol voorpret stapte ik het vliegtuig in. Ik had al vaker zonder problemen gevlogen, van vliegangst had ik dus geen last."

"Maar dit keer was het anders. Toen de vliegtuigmotoren begonnen te loeien, kwam dat geluid tien keer harder bij mij binnen dan normaal. Ik kreeg opvliegers: het zweet brak me uit en mijn hart begon als een bezetene te kloppen. Ik keek om me heen en zag de andere passagiers rustig lezen en chillen. Dat verbaasde me: was ik de enige die angstig was? Ik was vooral erg bang dat ons vliegtuig plots een vrije val zou maken. Van de angst werd ik misselijk, ik moest zelfs overgeven. Het was het begin van een horrorvakantie."

"Toen ik de vlucht achter de rug had en in het hotel aankwam, was ik opgelucht. Het vliegen was gewoon niet fijn geweest, maar nu kon de vakantie beginnen. De volgende ochtend gingen we aan het zwembad liggen. Het was 38 graden, maar ik hou van de zon. Lekker bruin worden, dacht ik. 

Terwijl ik op mijn zonnebedje lag, werd ik plots beroerd. Zonder enige inspanning begon mijn hart weer als een razende te kloppen. Het zweet brak me uit, ik trilde en werd misselijk. De hitte werd me te veel, dus ik sprong het zwembad in. Die verkoeling deed me goed, maar toen ik uit het water kwam, werd ik opnieuw niet lekker."

Bang voor de angst

"Ik wilde de zon uit en ging terug naar onze hotelkamer, waar ik op bed ging liggen. Het was heel beangstigend om geen controle over mijn lichaam te hebben en ik was bang om flauw te vallen. Wat was er toch aan de hand met mij? Mijn zus kwam naar de hotelkamer en opperde dat ik wellicht een zonnesteek had. Dat leek me een logische verklaring. Die avond trokken mijn klachten gelukkig weg. 

Maar de volgende ochtend had ik wéér last van duizeligheid en hartkloppingen. Shit, dus toch geen zonnesteek, realiseerde ik me. De klachten kwamen en gingen weer. Het zat tussen mijn oren, en daar werd ik bang van. Ik zat in een vicieuze cirkel: ik werd steeds angstiger, en daardoor bang voor de angst."

"Mijn zus wilde graag activiteiten doen, maar ik was inmiddels bang voor de zon want die verergerde mijn klachten. Steeds was ik kotsmisselijk. Een keer heb ik zelfs tijdens een bergwandeling een vinger in mijn keel gestoken om over te geven, zodat ik maar van die misselijkheid af was. Ik durfde amper te eten – ik leefde op neutrale Tuc-koekjes – en viel die week drie kilo af. 

Het gekke was dat ik 's nachts nergens last van had, maar iedere ochtend kwamen mijn klachten weer terug. Mijn zus was lief en probeerde mij te steunen. Ze zei: 'Het lijkt alsof je paniekaanvallen hebt.' Dat klonk niet best, vond ik. Ik dacht: dat moet ik niet hebben, dan ben ik afgeschreven. Ik was bang om gek te worden."

Overleven in plaats van vakantie vieren 

"Dit was geen vakantie, maar overleven. Ik was alleen maar aan het janken, overgeven, tranen drogen, doorzetten en de dagen uitzitten. Halverwege de week wilde ik het liefst naar huis, maar ik zag ook op tegen de vliegreis terug. Toch hield de gedachte om weer lekker thuis te zijn, bij mijn ouders in het koele Nederland, mij op de been. 

Het vliegen ging goed, ik had afleiding met een lekker muziekje en het lukte me zelfs om weer goed te eten. Zie je wel, het kwam allemaal door de Griekse hitte en nu zou het weer goedkomen, hoopte ik."

"Ik kwam 's nachts thuis aan en dook meteen mijn bed in. 's Morgens werd ik opgelucht wakker. Ik liep naar beneden en zag tot mijn schrik mijn ouders in korte broek in de tuin zitten onder een parasol. Het was dertig graden. Het lood zakte in mijn schoenen. Teleurgesteld vertelde ik mijn ouders dat ik een rotvakantie had gehad waarbij ik continu bang, duizelig en misselijk was. Trillend zat ik op een stoel. 

Mijn moeder vertelde dat ze dit van een kennis herkende, die last had van paniekaanvallen. Dus toch, terwijl ik zo hoopte dat het dit niet was. Ik vroeg me af of ik hier ooit nog vanaf kwam."

De hele dag opgejaagd

"Een week later moest ik weer aan het werk. Daar zag ik enorm tegenop. Ik ben tandartsassistente en schaamde me dood als ik beroerd werd bij mijn patiënten. Wat zouden mensen wel niet van mij denken? Ze vonden me vast een aanstelster, dacht ik. 

Het werken viel me inderdaad zwaar. Ik had geen focus en zag vaak wazig. De hele dag voelde ik me opgejaagd. Dit slurpte energie. Om vijf uur kwam ik thuis en ging ik meteen naar bed. Mentaal was ik op."

"Na een half jaar was ik er klaar mee. Ik was begin twintig, was dit nu voortaan mijn leven? Dat wilde ik niet. Maar ik had ook geen zin in een ellenlang traject vol trage gesprekken met een psycholoog. 

Ik kocht een stapel boeken over paniekaanvallen die ik verslond. Ik leerde wat een paniekaanval precies is, hoe het zich fysiek uit en dat je er echt niet dood aan kunt gaan. Hierdoor begreep ik beter wat er in mijn lichaam gebeurde. De lading ging er vanaf, ik was niet meer bang voor mijn klachten. De aanvallen namen af en verdwenen uiteindelijk."

Leven als een extravert

"Langzaam ontrafelde ik ook de oorzaak van mijn paniekaanvallen. Ik dácht dat ik een vrolijk, zorgeloos meisje was, maar ik was een pleaser. Altijd was ik bezig met de mening van anderen – was ik wel leuk en gezellig genoeg? – en ik was bang om er niet bij te horen. En daarom paste ik me aan mijn omgeving aan. Ik deed dingen die ik niet leuk vond, uit angst voor afwijzing. Zo wilde ik geen feestje missen en dwong ik mezelf om altijd vrolijk te zijn. 

Inmiddels weet ik dat ik een introvert ben en erg geniet van rust en een serie kijken, maar toen leefde ik als een extravert. Ik gunde mezelf geen rust en ontspanning en ging continu over mijn grenzen heen."

"Stapje voor stapje leerde ik te kijken naar wat ík wilde, en mijn eigen keuzes te maken. Ik liet mijn gevoel meer spreken. Dat was lastig, want ik was een wandelend hoofd en piekerde de hele dag. Maar die negatieve gedachten zorgden voor een stressreactie en dus paniek, in mijn lichaam. 

Boosheid, angst en verdriet drukte ik vaak weg, maar net als een bal die je onder water duwt, komt dit vroeg of laat omhoog. Door de angst er gewoon te laten zijn in plaats van te ontkennen, kon ik er iets mee. De schaamte liet ik los. En hoe opener ik werd over mijn ervaringen, hoe meer ik merkte dat er zoveel mensen zijn die hiermee worstelen en hun leven door paniek laten beperken. Dat vond ik heel erg, want ik wist inmiddels hoe je hiermee moest omgaan."

Oude schaamte

"Aangemoedigd door mijn vriend ontwikkelde ik een online training tegen paniekaanvallen. Om hier bekendheid voor te krijgen, maakte ik een Instagram-pagina aan. Eerst anoniem, maar later wel met mijn gezicht en naam. Daar moest ik een flinke drempel voor over, de oude schaamte stak de kop op.

Maar toen dacht ik: was er maar iemand voor mij geweest toen ik zo diep zat. Ik stapte uit mijn comfortzone en daarop kreeg ik zulke mooie, lieve reacties van andere vrouwen in dezelfde situatie. Nu is het mijn missie om anderen te helpen. Er is écht een leven mogelijk zonder paniekaanvallen."

"Nooit meer wil ik zo’n horrorvakantie meemaken en zo diep zitten. Die vakantie voelde als een hel. Ik vond het daarna ook eng om weer op reis te gaan, dat triggerde mijn angst. Gelukkig ben ik het jaar erop wel weer naar de zon gegaan en dat ging prima. Elke stap in de goede richting gaf mij meer vertrouwen in mezelf."

Dankbaar voor de paniekaanvallen

"Deze zomer gaan mijn vriend en ik naar Zuid-Duitsland. Daar heb ik zin in, ik voel nu nul paniek. Ik ben juist dankbaar dat ik er weer van kan genieten. Sterker nog: waarschijnlijk geniet ik er dubbel van, want ik weet heel goed hoe het ook anders kan zijn.

Inmiddels ben ik dankbaar voor mijn paniekaanvallen en alles wat ik hiervan heb geleerd. Ik doe wat ik leuk vind en luister naar mijn gevoel. Het heeft me wakker geschud. Nu ben ik veel gelukkiger."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl