De eenzame Tygo (11) geeft de 'thuiszitter' een gezicht

Er zijn heel wat harten gebroken, of op z'n minst aangeraakt, door het bericht over de 11-jarige Tygo. Zijn moeder Manon noemt zijn verjaardag altijd 'confronterend', omdat er geen kaartjes komen, geen vriendjes en vriendinnetjes zijn om een kinderfeestje mee te vieren. 

Ze deed een oproep: stuur mijn zoon een kaartje. En ze benoemde het beestje, waar toch altijd een zweem van ongemak omheen hangt, gewoon bij de naam: mijn kind is eenzaam.

Tygo is een zogenoemde thuiszitter, waarvan er in dit land ongeveer 20 duizend zijn – maar zeker weten doen we het niet, want hoe tel je mensen die achter de voordeur zitten, die niet kunnen meedoen met de maatschappij? Door Manons oproep, werd het ongeziene ineens gezien. De thuiszitter kreeg een gezicht. Het was het gezicht van een jongetje met donkerblond haar, dat met autisme en een ontwikkelingsachterstand worstelt, en al vier jaar – víér jaar – thuiszit. 

Maar er zijn meer Tygo's. Alsof er een beerput werd opengetrokken door liefdevolle, zorgzame ouders, die om de beurt lieten zien: dit is ons verhaal, dit is mijn thuiszitkind dat zo graag weer een schoolgaand kind wil worden (maar hoe, en waar, en wanneer?).

Om te janken 

Zo reageert een moeder dat haar 10-jarige zoon een permanente vrijstelling heeft gekregen van zijn leerplicht, 'en de rest kun je wel raden'. 'Ik weet hoe pittig het is.' 'Het is om te janken', schrijft iemand anders. 'Hoop voor Tygo dat er voor hem een plekje is waar hij kan zijn wie hij is en dat hij maar veel vriendjes maakt. Want het is erg eenzaam, ik spreek uit ervaring, zag het ook bij mijn kind.' En: 'Ik weet als geen ander hoe vreselijk moeilijk het is om een kind te hebben dat thuiszit.' En: 'Onze zoon heeft non-verbaal klassiek autisme, zit grotendeels thuis en is ook jarig op 15 november, hij wordt dan 12.'

Een bloemlezing aan ellende werd het, maar ook vol goedbedoelde adviezen, goede moed, hoopvolle berichten, 'dingen kunnen goed komen, zag ik bij mijn dochter'. 'Ik heb vier jaar met de handen in het haar gezeten, nu gaat mijn kind als een speer.' 

Tientallen kaarten 

Last but zeker not least, het doel van het bericht werd - aan de reacties te zien - behaald. Er waren al tientallen kaarten naar Tygo op weg. 'Waar kan het kaartje naartoe?', werd er gevraagd – en dat heel veel keer. 

En nee, de kaartverzenders kunnen Tygo geen mooi plekje in de samenleving geven dat ook hij verdient. Ze kunnen hem niet van thuiszitkind in schoolgaand kind veranderen, maar ze kunnen hem wel laten voelen: lieve Tygo, je wordt gezien.