Judith en Nicole werden in hun eentje moeder: 'Die zoveelste foute man was de druppel'

Nicole Verboogen (37) is bewust alleenstaande moeder van Noud (1,5) en zit in een traject voor een tweede kind.

"Ik liep al lang rond met een kinderwens, maar in mijn relaties kwam het er niet van. Misschien omdat mijn keuze in mannen niet altijd even best is geweest. Toen ik op mijn 35ste voor de zoveelste keer een date had met een foute man – hij bleek getrouwd – was dat voor mij de druppel. Het was genoeg geweest; ik zou zélf aan kinderen beginnen.

In eerste instantie maakte ik een afspraak bij een kliniek die met anonieme zaaddonoren werkte. Na de intake ging ik huilend naar mijn moeder: dit was niet hoe ik het voor me zag. Ik wilde geen anonieme donor, met wie mijn kind pas contact zou kunnen opnemen op zijn 16de. 

Mijn moeder reageerde droogjes: nou, er zijn toch meerdere wegen die naar Rome leiden? Diezelfde avond heb ik me aangemeld bij OneWish, een site met zaaddonoren die zich wel kenbaar maken. Je ziet hun foto’s met een beschrijving en hun wensen: of ze alleen willen doneren of ook co-ouder willen zijn. Als je een match vermoedt, kun je rechtstreeks met ze in contact komen."

"In totaal heb ik zo’n twaalf donoren gesproken, via Skype en/of in het echt, tot ik iemand tegenkwam bij wie ik meteen een goed gevoel had. Een mooie man, die openstond voor contact met zijn eventuele nageslacht. Dat vond ik belangrijk. Hij leek eerlijk, had geen rare ideeën en liet me foto’s zien van zijn eigen kinderen. 

Zijn motivatie om te doneren was dat hij bij een goede vriendin van hem had gezien hoe mooi dat kon zijn. Dat sprak me aan, al hebben ze allemaal een mooi verhaal. Je weet nooit of het klopt, maar bij deze man voelde ik in ieder geval een klik. Dus na onze ontmoeting hebben we een standaardcontract ondertekend en daarna konden we van start."

Goedkoper doneren

"Ik liet hem weten wanneer ik ovuleerde, en dan kwam hij diezelfde dag zijn potje zaad inleveren. Vervolgens bracht ik dat zelf in met een online bestelde inseminatiekit. Dat is heel makkelijk, in een minuutje ben je klaar. Als je dat in een kliniek laat doen, ben je zo duizend euro per behandeling kwijt. 

Deze manier van doneren was sowieso een stuk goedkoper dan via een kliniek. Dáár betaal je per buisje sperma tussen de 900 en 1.400 euro, en een buisje staat gelijk aan één poging. Ik betaalde alleen de onkosten van mijn donor – zijn reiskosten bijvoorbeeld – omdat het wettelijk verboden is om een donor te betalen voor zijn zaad."

"Bij de tweede poging was het al raak. De donor had aangegeven dat hij het fijn vond om op de hoogte gehouden te worden, dus ik heb hem laten weten dat ik zwanger was en hem af en toe een echo of update gestuurd. Mijn moeder ging mee naar alle controles en afspraken. 

Dat vond ik heel speciaal, maar ik had het natuurlijk liever met een partner gedaan. Bij zo’n positieve test wil je je blijdschap toch het liefst delen met de vader. En toen ik het babykamertje had geschilderd en ingericht, moest ik even keihard huilen. Stond ik daar in mijn eentje supertrots te zijn. Tijdens de zwangerschap was het dus af en toe best eenzaam, maar ik moet zeggen dat ik er vooral van heb genoten."

Pittige begintijd

"Bij de bevalling waren mijn moeder en zus. Bijzonder om dat met z’n drieën mee te maken. In de kraamweek heeft mijn moeder bij me geslapen. Heel fijn, want ik kon amper lopen. Toen de kraamhulp tegelijk met mijn moeder vertrok en ik er echt alleen voor stond, brak ik wel even. De begintijd was pittig. Noud had krampjes en huilden hele nachten lang, maar vanaf een maand of drie werd het steeds leuker. 

Ik ben als zzp’er begonnen en kan zelf mijn tijd indelen. Dat is ideaal. Noud gaat nu twee dagen per week naar de opvang, dan kan ik werken. Ook ’s avonds als hij op bed ligt werk ik vaak nog wat. Ik heb de luxe dat ik zo genoeg verdien om van rond te komen."

"Het gaat eigenlijk heel goed, in mijn eentje. Soms is het ingewikkeld, want als ik wil sporten of met vriendinnen wil afspreken moet ik altijd een oppas regelen, maar mijn ouders helpen me veel. Mijn vader kan qua gezondheid niet alles meer, die leert Noud vooral woordjes en doet veel spelletjes met hem. 

Als ik met Noud op vakantie wil, vraag ik mijn moeder mee. In je eentje is dat niet te doen, dan zou ik niet eens naar de wc kunnen zonder Noud mee te nemen." 

Broertje of zusje

"Inmiddels zit ik in een traject voor een tweede kind. Het zal wel meer plannen en puzzelen worden, maar ik vind mama zijn echt heel leuk. Het geeft me energie. Ik gun Noud ook een broertje of zusje, misschien wel juist omdat hij geen aanwezige vader heeft. Uiteindelijk hoop ik nog steeds een leuke man tegen te komen, maar dan wel pas als mijn gezinnetje al compleet is."

'Na de diagnose dacht ik: hecht maar niet te veel aan mij, want ik ben er straks niet meer'

Judith Koning (47) is solomoeder van Bob (6). Na zijn geboorte kreeg ze te horen dat ze ernstig ziek is en mogelijk niet lang te leven heeft.

"Ik wilde mijn hele leven al moeder worden, maar ik ben nooit de juiste man tegengekomen. Ik werkte veel, reisde veel, sportte veel, had een druk leven. Toen ik 30 was dacht ik: als ik op mijn 36ste nog geen moeder ben, dan ga ik het alleen doen. Maar op mijn 36ste voelde ik dat toch niet zo en ging ik op dezelfde voet verder met mijn leven. Tot ik besefte: straks is de kans voorbij. 

Om na te denken over wat ik echt wilde met mijn leven, ben ik een zeilreis gaan maken naar Antarctica. Twee maanden lang zat ik op een schip, zonder internet en andere afleiding. Daar kwam ik tot de conclusie dat ik toch echt voor het moederschap wilde gaan."

"Ik zag wel veel beren op de weg, want hoe moest ik dat gaan doen in mijn eentje, als verloskundige met 24-uursdiensten? Ik voelde ook veel schuldgevoel richting mijn toekomstige kind dat ik hem of haar zonder vader op de wereld zou zetten. En wat als ik niet veel later alsnog een leuke man zou tegenkomen? Ik was steeds bang dat ik te vroeg zou beslissen. Maar toen ik 40 werd, heb ik toch de knoop doorgehakt. Als ik nog langer zou wachten, zouden mijn kansen misschien wel verkeken zijn."

Deense donorbank

"Eerst probeerde ik het met een homostel dat ik kende, maar zij bleken er andere ideeën over te hebben dan ik. Toen heb ik me aangemeld bij een kliniek. Wachten op een Nederlandse donor duurde me te lang en de manier waarop dat ging sprak me ook niet aan. Je krijgt zeven kenmerken van de donor te horen en op basis daarvan kun je ja of nee zeggen. Bovendien wordt er gematcht op basis van mijn uiterlijk, en dat vind ik totaal onnatuurlijk. 

Daarom ben ik in een Deense donorbank gaan kijken. Daar krijg je veel meer informatie, van babyfoto’s tot emotionele ontwikkeling, IQ, familiegeschiedenis en gezondheid."

"Ik ben uiteindelijk gegaan voor iemand met een emotioneel stabiel profiel. Dat leek me wel handig voor een donorkind. Van deze donor heb ik een zoon mogen krijgen. Destijds kostte dat zo’n duizend euro per poging, inclusief transport en opslag. Bij mij was het gelukkig bij de tweede poging al raak. 

De zwangerschap vond ik zwaar, in mijn eentje. Ik was negen maanden lang extreem moe. Zo moe dat ik alleen maar plat kon liggen. Ik heb in die tijd weleens gedacht: maar goed dat ik hier nu geen kind heb rondlopen, want ik kan al niet eens voor mezelf zorgen. Maar ja, het was vast zwangerschapsgerelateerd en zou vanzelf beter worden, hield ik mezelf voor."

De hel

"In plaats daarvan ging het slechter. Na de bevalling – waar mijn broertje bij was – ben ik doodziek geworden. Ik wilde thuis in bad bevallen maar moest uiteindelijk alsnog naar het ziekenhuis voor een spoedkeizersnede. 

Kort daarna stopten mijn darmen met werken; een zeldzame complicatie. Ik kon een week lang niets eten en drinken, heb tien dagen in het ziekenhuis gelegen en daarna nog drie maanden hulp in huis gehad omdat ik niet voor Bob kon zorgen. Het was de hel."

"In het begin was ik bang dat Bob niet goed aan mij zou hechten, omdat er zoveel verschillende mensen voor hem zorgden. Ik wilde heel graag borstvoeding geven, maar omdat ik zo ziek was maakte mijn lijf geen melk aan. Pas na tien dagen kon ik hem voor eerst aanleggen, en vanaf acht weken is het gelukt om volledige borstvoeding te geven. Dat was voor mij heel belangrijk, omdat dat iets was wat alleen ik hem kon geven. Ik ben er dan ook pas na vier jaar mee gestopt."

Extreme vermoeidheid

"Toen ik na een maand of vijf weer volledig aan het werk zou moeten, ben ik langs de huisarts gegaan omdat ik aan alles voelde dat ik dat nog niet kon. Na onderzoek kreeg ik een diagnose die ook mijn extreme vermoeidheid tijdens de zwangerschap verklaarde: ik bleek pulmonale arteriële hypertensie te hebben, een zeldzame longziekte. Volgens de arts had ik nog een jaar te leven."

"Ja, dan stort je wereld in. Uiteindelijk heb ik medicijnen gekregen die gelukkig goed aansloegen, maar de ziekte is ongeneeslijk en progressief, dus ik ga langzaam achteruit. Waar ik eerder bang was dat Bob zich niet aan mij zou hechten, dacht ik na de diagnose: hecht maar niet te veel aan mij, want ik ben er straks niet meer."

Kwetsbaar in je eentje

"Ik verloor alles. Werken, sporten, reizen; alles waar mijn leven uit had bestaan, kon ik niet meer doen. En doordat ik niet meer kon werken, kon ik mijn huis, een huurwoning in de vrije sector, niet meer betalen. Dan merk je hoe kwetsbaar je bent als je in je eentje verantwoordelijk bent voor een kind en niet kunt terugvallen op een inkomen van een partner. 

Mijn uitkering was te hoog voor sociale huur en kopen was in het westen van het land geen optie in mijn eentje, dus ik moest verhuizen naar een ander deel van het land. Mijn hele netwerk viel weg. Mijn ouders woonden eerst op 20 minuten rijden, nu op vijf kwartier. Ik moest helemaal alleen beginnen in een nieuwe woonplaats."

"Die eerste vier jaar waren verschrikkelijk. Ik had ook erg met mezelf te doen. Tot ik daar schoon genoeg van had. Om uit die fase van zelfmedelijden te komen, ben ik met Bob in de bakfiets drie maanden lang door Nederland gefietst. Met die fietstocht heb ik de regie over mijn leven teruggepakt.

Ik heb er nu meer vertrouwen in dat ik dingen alleen kan. Ik ben ook weer wat gaan werken, wat de financiële situatie een stuk rooskleuriger maakt. En ik kan weer met mijn zoon op reis. We zijn afgelopen winter drie maanden gaan overwinteren in Spanje. Ik durf weer beslissingen te nemen die goed zijn voor ons, los van of het systeem ze toelaat. Zonder partner hoef ik geen compromissen te sluiten. Soms is dat heel fijn, op andere momenten mis ik iemand om mee te sparren. Ik deel nu veel op Instagram, dat is een fijne uitlaatklep voor me."

Nieuw medicijn

"Bob en ik zijn echt op elkaar aangewezen. Daardoor hebben we een hele sterke band. Ik voel me krachtig in het solomoederschap. En met het geld dat ik heb opgehaald met die fietstocht, wordt nu een onderzoek betaald waar ik zelf aan mee kan doen. Volgende maand mag ik beginnen met een nieuw medicijn dat goede resultaten geeft. Ik heb er hoge verwachtingen van."

Klik hier voor meer Lifestyle