'Mijn lichaam gaf me nu op mijn flikker. Terecht, want ik heb het 30 jaar mishandeld'

"Vanaf nu hebben wij een levenslange relatie." De speciale diabetesverpleegkundige uit mijn huisartsenpraktijk bracht het vriendelijk, en ik lachte terug. Niet zo goed voor mijn bindingsangst, dit, maar ik zal mijn best doen. 

Een paar weken eerder zat ik bij de huisarts, en vroeg ik opnieuw om hulp. Twee jaar na de diagnoses ADHD en een eetstoornis ben ik dankzij therapie voor allebei en medicatie voor ADHD een paar sporten op de zelfliefdeladder gestegen, gelukkig. Begrip voor mijn brein maakt mijn leven leuker en na een paar maanden intensieve behandeling bij een eetkliniek ploeter ik niet meer in mijn eentje met mijn eetstoornis. 

Praten over eten, eetbuien en mijn gewicht was jarenlang verboden terrein voor iedereen. Het liefst worstelde ik in het geheim. In deze eetkliniek leerde ik ruimte te maken voor wat ik vind en voel, en dat die eetstoornis juist groeit in de geheimhouding, zoals schimmels in een lauwe koelkast.

Ik leerde praten, écht praten, en hulp vragen. Ik leerde luisteren naar mezelf en nagaan waar die eetbui deze keer uit ontsproten was. Soms was het faalangst, of stress. Soms was het overprikkeling, of juist onderprikkeling en de behoefte aan dopamine. En even zo vaak wist ik het gewoon niet. Was de drang er ineens weer, of de impuls. 

ADHD heeft een dikke vinger in de pap

Wat dat betreft heeft ADHD een dikke vinger in de pap bij eetbuien. Doordat ik pas op mijn 42e ontdekte hoe mijn hoofd werkt, heb ik dik dertig jaar lang manieren ontwikkeld voor het omgaan met al die ongefilterde gevoelens die mijn hoofd en lijf aan me opdringen.

Gevoelens en reacties daarop waar ikzelf en de mensen om mij heen vaak helemaal niet op zitten te wachten. Maar ze zijn er wel. In de eetkliniek hoorde ik dat meer dan de helft van de cliënten daar ADHD heeft, en dat verbaast me niks. 

Een jaar na de eetkliniek wist ik dan wel meer, en leerde ik mezelf ook steeds beter kennen, maar was ik toch nog steeds dik. En dat baarde me zorgen. 

"Het liefst doe ik helemaal niks", zei de huisarts, "want bij alles wat we doen, roeren we weer in die eetstoornis van jou." Ze had gelijk. Maar omdat ik zo’n angst had voor de effecten daarvan op mijn gezondheid, had ik toch gevraagd of ik een maagverkleining moest overwegen, toch ook zo’n populaire prik moest proberen of het dan maar moest accepteren. Ze hoorde me, en begreep me. Dat deze vraag om hulp van ver moest komen, was voor haar geen verrassing en dat 'ie juist vanuit zelfliefde kwam, begreep ze gelukkig ook. 

Dikke vette diabetes

De eerste stap was bloedprikken, om me gerust te stellen. Helaas voor mij kwam daar dikke vette diabetes uit. Ik heb heel hard gehuild. Bij de huisarts, onderweg naar huis en nog wel een paar keer daarna. Mijn lichaam gaf me nu op mijn flikker, en terecht, vond ik, want ik heb het 30 jaar mishandeld. 

Naast mijn huisarts en de diabetesverpleegkundige dienden mijn verkering en mijn vriendinnen gelukkig ook een motie van mildheid in, en begon ik in te zien dat het vanaf nu juist beter kon worden. Dat ik beter kon worden. Ik had helemaal geen last van de symptomen van diabetes type 2, dacht ik. Dorst heb ik altijd vaak, dus dat ik veel moet plassen is ook niet zo gek, toch? 

Drie maanden later zie ik pas in hoe vreselijk moe ik het afgelopen jaar was, en dat dat echt niet alleen door mijn drukke werkplannen komt. Nu pas snap ik waarom ik de laatste tijd niet zonder dutje de dag doorkwam, en als thuiswerkende schrijver kon dat ook prima. Ik heb geen droge mond meer en de kramp die ik in mijn tenen voelde is verdwenen. Bleek allemaal bij onbehandelde diabetes te horen en ik had geen idee. Met die 'klachten' zou ik ook nooit aan de bel hebben getrokken.

Slechts zijwieltjes

Mijn behandeling bestaat uit twee pillen per dag en één prik per week. De naam van die laatste laat zich raden. En het gaat goed. Ik voel me beter, mijn bloedwaardes knappen op en mijn broekmaat slinkt. Dit zijn slechts de zijwieltjes, drukte mijn nieuwe levenslange relatie me tijdens een van de controles op het hart. Het werk doe ik zelf. 

Ik knikte en slikte mijn tranen weg. Ja, ik doe dit. Iedere dag een uur wandelen, twee keer per week hardlopen en daarnaast nog kickboksen en krachttraining. Geen snelle suikers meer, veel groente, veel eiwitten en vooral: luisteren naar m’n lijf. 

Bijkomend voordeel van een gemiddelde bloedsuikerwaarde is minder trek hebben. Dat is een verademing in vergelijking met de foodnoise die ik zo lang kende. Tussen iedere hoofdmaaltijd door, was mijn hoofd constant met zichzelf in discussie over wat ik wel of niet zou eten, en wanneer dan. Na de eetkliniek kwam daar ook steevast de waarom-vraag bij en kon ik er zelf maar moeilijk tussen komen. 

Sterke voorkeuren én aversies 

Nu klinken er vooral krekels over de eetvraag. Soms lijk ik wel weer zwanger, qua voorkeuren en sterke aversies. Waar het de eerste weken kaas moest zijn, moet ik er nu niks meer van hebben. Kwark en fruit lukken nu alleen maar na tien uur ‘s ochtends (kan mijn maag ineens klokkijken?) en de helft van mijn geliefde Cola Zero’s gaat wegens lauw en geen prik na een halve dag de gootsteen in. Op dit moment zit ik mijn soepfase, en pureer ik me de moeder. Prima. 

Zonder die wind in de zeilen wilde dit nooit lukken, nooit voor lang, en nu wel. Voor het eerst heb ik, naast de angst dat dit afvalsucces zo weer voorbij is, ook hoop, omdat ik weet dat dat niet zo is.

Ik ben me kapot geschrokken, maar ben zó blij dat ik hulp heb gevraagd. Overgewicht, diabetes en alle bijkomende sores zijn namelijk echt niet zomaar het resultaat van een slappe ruggengraat of dommigheid, ook al blijven influencers, huis-tuin-keukenwetenschappers en andere toetsenbordridders dat graag beweren. Het probleem is veel complexer, zoals bij mij. Daar mag je hulp bij vragen. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. 

Geen ruis in lijf en hoofd

Obesitas is een diepgewortelde en chronische ziekte, net zoals astma, hartfalen, reuma en noem maar op. Ook wanneer ik al mijn extra kilo’s kwijt zou zijn, lijd ik nog steeds aan obesitas, maar dan in een dun lijf. Het echte werk zit ‘m namelijk niet in de scores van mijn bloedwaarden, de weegschaal of een kleinere maat, maar in het complete pakket. 

Pas nu er geen ruis meer is in mijn lijf en hoofd lukt het om mijn eetstoornis, die ik al vanaf mijn achtste bij me draag, aan te pakken. Hoe (lastig!) dat precies gaat, vertel ik in de volgende aflevering. 

Hanneke Mijnster (1980) schrijft over zaken die het leven mooi en moeilijk maken, en doet dat al tien jaar voor RTL Nieuws. Elke week schrijft ze de Liefdesles en vanaf nu ook de serie OverEten. Van haar hand verschenen ook de boeken 'Hé, is dit ook ADHD?' en 'Longeneeslijk' dat ze samen met Eva Hermans-Kroot schreef. In het najaar verschijnt haar nieuwste boek 'Lekker laten gaan'.

Klik hier voor meer Lifestyle