'Het gaat nog pittiger worden', zegt Niek van de Voedselbank
Het zijn gekke tijden in Nederland. In deze serie laten we de mensen aan het woord die ons land draaiende houden. Vandaag aflevering 5: Niek (63), medewerker van de voedselbank in Utrecht, die vanwege de veiligheid nu in z'n uppie in het magazijn staat. "Ik kan niet omvallen."
"Normaal werk ik iets meer dan drie halve dagen in de week. Nu werk ik fulltime, volle dagen. En als ik niet in het magazijn ben, dan zit ik gedwongen thuis, want ik wil niet ziek worden. Als ik ziek word als coördinator, of mijn collega valt om, dan komen we in de problemen. Dan valt het stil.
Je kunt de coördinatie van de voedselbank in een grote stad niet zomaar overdragen. Onze organisatie is kwetsbaar."
Drukker dan ooit
"Het is drukker dan ooit sinds afgelopen week. We hebben veel meer nieuwe aanmeldingen gekregen dan normaal, mensen die meteen merken dat ze door deze crisis geen geld binnen krijgen.
En tot die mensen gecontroleerd zijn of ze écht recht hebben op de voedselbank, krijgen ze wel gewoon een pakket. We laten niemand in de kou staan."
Zij houden Nederland draaiende
Premier Rutte zei in zijn toespraak op tv tegen heel Nederland: 'We moeten dit met z'n allen doen'. Maar hoe ziet dat er in het dagelijks leven uit?
RTL Nieuws plaatst vanaf nu met deze serie dagelijks verhalen van de mensen die doorwerken. De mensen die ervoor zorgen dat onze samenleving, zo goed en zo kwaad als het gaat, door blijft draaien.
Tips, suggesties? Mail naar lisanne.van.sadelhoff@rtl.nl.
Anderhalve kilo zalm
"Het mooie is wel: er komt ook meer voedsel binnen dan normaal. Vooral van restaurants en cafés die moesten sluiten. Heel grappig: krijg je ineens honderden oesters. Allerlei soorten sla om salades mooi mee op te maken; ik wist niet eens dat het bestónd! Of anderhalve kilo zalm. De pakketten zien er dus, eh, iets anders uit dan normaal.
En eieren! Die hebben we normaal nooit, nu kwamen er ineens 3.500 binnen in totaal. Prachtig. Dan weet je gewoon: de komende tijd kunnen de armere gezinnen in Utrecht weer lekker met een gekookt eitje ontbijten."
Zorgen om hamsteren
"Nu kunnen we het nog wel even vooruit, maar ik maak me wel zorgen als dat gehamster zo door blijft gaan, en de restaurants dichtblijven. Maar ik slaap er niet minder om. Misschien steek ik m'n kop in het zand, hoor, maar ik weet ook: we doen wat we kunnen. Meer kunnen we niet doen.
Om niet besmet te raken, heb ik eigenlijk zo weinig mogelijk contact met andere mensen. Het is een beetje saai zo in m'n eentje in het magazijn, maar ergens heeft het ook een kick om zo veel te werken en te weten dat we zo veel gezinnen helpen."
Logistiek regelwerkje
"We bezorgen nu vooral, mensen komen minder ophalen. Logistiek was dat nogal een regelwerkje. Kratten vol eten afleveren, en de volgende dag die kratten weer ophalen. Iedereen draagt handschoenen, als je íéts niet wilt is het mensen via je eten besmetten.
Onze doelgroep bestaat voornamelijk uit kwetsbare mensen. Ouderen. En mensen die in armoede leven, zorgen over het algemeen slechter voor zichzelf."
Zo lief
"Het aantal vrijwilligers houden we daarom beperkt. Hoe minder vrijwilligers we binnenhalen, hoe minder kans we hebben dat we dat virus binnenhalen. Maar het is hartverwarmend, hoeveel aanbiedingen we krijgen van mensen die willen helpen.
Echt: mensen zijn zo lief in deze tijden. Wel met 1,5 meter afstand natuurlijk. Particulieren komen boodschappen brengen die ze speciaal voor ons hebben gekocht, lokale ondernemers brengen meer dan normaal. Restauranteigenaren die je normaal nooit ziet, komen nu even een praatje maken."
De sfeer is anders
"Een vrouw uit de buurt vroeg of ze iets kon doen. Ik zei ja. Ze trok haar jas uit, handen uit de mouwen, en zo stonden we een uur lang, op veilige afstand van elkaar, samen kratten in te pakken. Ik kende haar naam niet, maar toch voelde ik: de sfeer is anders dan anders. Deze ellende verbroedert.
De meeste van onze negen verdeelpunten in Utrecht zijn nog open. Van dat idee krijg ik wel een kick. En ja, we verwachten dat het de komende tijd pittiger gaat worden, maar we zijn nu keihard bezig met het opbouwen van een buffer.
Het is belangrijk dat we voor de mensen die het al zo zwaar hebben, een stabiele factor blijven. We willen hen laten zien: we zijn er. In goede tijden, maar ook in de slechte."