'500 man hutjemutje', zegt gevangeniscommandant Daley

"Het is mijn taak om de rust te bewaren binnen de muren van dit detentiecentrum. Er verblijven 500 mannen bij ons. Mannen die iets op hun kerfstof hebben, of geen asiel hebben gekregen en wachten op hun uitzetting. Er moet orde zijn, regelmaat, veiligheid. Altijd.

Maar nu, tijdens deze coronacrisis waarin zelfs mensen in de supermarkt en op straat onrustig zijn, voel ik nóg sterker hoe belangrijk het is dat wij ons werk goed uitvoeren."
 

"Niet alleen buiten deze muren wordt een oorlog tegen een virus gevoerd, maar hierbinnen ook. Mijn collega’s en ik letten bizar goed op onze hygiëne – ik was mijn handen wel honderd keer per dag. Ik zie mijn familie niet, mijn vrienden niet. Ik doe geen boodschappen op drukke tijden, wandel buiten alleen door het park als het rustig is."

Afstand is lastig

"Je moet er niet aan denken dat je iemand besmet in zo’n detentiecentrum. Overal staan flessen handgel. Boodschappen zetten we voor de celdeuren, als we dingen moeten uitdelen doen we dat zonder elkaar aan te raken. Anderhalve meter afstand is wel lastig. Dat is haast niet mogelijk maar we blijven het herhalen."
 

"De reinigers komen continu langs. Ze ontsmetten deurklinken, kranen: alle plekken waar besmetting op de loer ligt. De reinigers zijn gedetineerden, en zij groeien in hun rol, omdat ze nu het belang ervan in zien. Mooi vind ik dat.

Mag ik even schelden?

De mannen slapen met z’n tweeën op één kamer, en mogen niet meer op andere kamers komen. Sporten in teamverband mag niet meer, ze mogen geen bezoek meer hebben. Vooral dat laatste is gewoon extreem rot."

"Tuurlijk, het zijn geen lieverdjes, geen knuffelberen, dat weet ik heus wel. Maar dit zijn mensen van vlees en bloed, met gevoel, familie, vrienden. Dat bezoek is vaak waar deze mannen de hele week naar uitkijken. En dat mogen ze nu niet meer. Leg dat maar eens uit."

Bang om ziek te worden

Sommigen reageren boos, écht kwaad, reageren dat op ons af. Anderen worden stil, in zichzelf gekeerd. Sommigen zijn ook bang voor het virus, om zelf ziek te worden.

Anderen, en dan vooral de uitgeprocedeerden, hebben familieleden over de hele wereld verspreid. Ze hebben geen idee hoe het met hen is, of zij ziek zijn, of niet."
 

Zij houden Nederland draaiende

Premier Rutte zei in zijn toespraak op tv tegen heel Nederland: 'We moeten dit met z'n allen doen'. Maar hoe ziet dat er in het dagelijks leven uit? 

RTL Nieuws plaatst met deze serie dagelijks verhalen van de mensen die doorwerken. De mensen die ervoor zorgen dat onze samenleving, zo goed en zo kwaad als het gaat, door blijft draaien.

Teruglezen? 

Bekijk hier de eerdere afleveringen met juf Ilanit, buschauffeur Bart, pizzabezorger Bora, Niek van de voedselbank en drogist Lammie.

Tips, suggesties? Mail naar lisanne.van.sadelhoff@rtl.nl. 

"Toen de nieuwe maatregelen van kracht gingen, wisten we dat we aanpassingen moesten doen, maar we waren ons ook heel erg bewust van de situatie van deze mannen.

Je moet je voorstellen dat zij niet weten wat er in de samenleving gebeurt. Zij zien niet dat de horeca dicht is. Dat mensen thuisblijven. Dat ic’s volstromen. Dat de straten stil en spookachtig zijn geworden."

Niet zien aankomen

"Deze mannen zien dingen vanuit hun cel niet altijd aankomen. Dus je kunt niet ineens zeggen dat ze niets meer mogen. Ze mogen natuurlijk al aanzienlijk minder. Dat nieuws kun je niet abrupt brengen, dat moet je in stapjes doen. Daarom hebben we ook besloten dat we de dagbesteding, en het luchten, gewoon door laten gaan. Wel op gepaste afstand. Op die manier kun je een boel heisa voorkomen."

Ellende in Italië 

"Als ik zie hoe er in Italiaanse en Braziliaanse heftige opstanden ontstonden in de gevangenissen daar, dan denk ik alleen maar: blij dat wij het hier goed op een rijtje hebben. Ik ben niet bang dat ze elkaar of ons hier in de haren vliegen. Niet meer dan normaal, in elk geval. Ik merk dat de meesten nu inmiddels wel snappen dat ze geen bezoek kunnen krijgen. We laten ze wel meer bellen. En ik voel ook aan alles: mijn collega’s en ik staan samen sterk.

Toch slaap ik wel slechter. Ik woon samen met mijn verloofde, en hij zit in een van de zwaarste risicogroepen, want hij heeft én longproblemen én hartproblemen. Toen dit virus oprukte, heb ik het met hem besproken. Wat doen we? Blijf ik werken?

Maar eigenlijk kunnen ze me op werk niet missen. En ik wíl ook mijn steentje bijdragen. Ik ben nodig. Dat ziet mijn vriend ook in."

Heel gek

"Het voelt wel heel gek. Thuis hou ik alles af, zijn we zo voorzichtig mogelijk, en dan ga ik naar mijn werk waar 500 mannen zitten. Ja. Gekkenwerk. Maar het hoort er nu eenmaal bij, denk ik dan ook. De wereld ís nu gewoon een beetje gek.

Maar als we allemaal ons best doen en doorgaan met wat we moeten doen, komen we er wel weer bovenop.”