Zij houden Nederland draaiende: 'Ik geef niet toe aan de angst', zegt thuiszorgmedewerker Margriet (64)

"Ik vind het heel dubbel om nu te werken. Ik kom bij zwakkere, oudere mensen thuis en werk in Brabant, de brandhaard. Maar ik ben zélf ook een oudere met mijn 64 jaar. Dus ja, ik ben bang. In het begin niet, maar nu wel. Als ik nu ziek word, wat gebeurt er dan?"

Het zit in me

"Toch blijf ik doorwerken, dat zit in je, denk ik, dat zorg-dna. Ik heb heel mijn leven al in de zorg gezeten. Achttien jaar kraamhulp, twintig jaar in de uitvaartbranche, en nu sinds een paar jaar in de thuiszorg en dementerende zorg. Ik heb alle fases van het leven voor mijn beroep van héél dichtbij gezien en meegemaakt."

"Voor de ouderen is deze periode heel zwaar. Ze zitten opgesloten, letterlijk, krijgen geen familie te zien of andere mensen behalve ons.

Misschien blijf ik daarom ook vol goede moed naar mijn werk gaan, en kan ik mijn eigen angst aan de kant schuiven. Voor die mensen zijn wij het enige bekende gezicht. Dat maakt dat ik toch wel weer gewoon ga werken."

"Het is wel anders. Ik werk veel alleen, terwijl ik normaal gesproken juist veel contact heb met collega's. Het heeft iets eenzaams, al bellen we wel veel en besef ik ook heel goed dat ík nog wel de deur uit kan gaan. In een verzorgingstehuis kunnen de bewoners dat niet."

Waarom mag ik niet naar buiten?

"Ze snappen het niet. En als ik het ze uitleg, zijn ze het na een kwartier alweer vergeten. 'Waarom mag ik ook al weer niet naar buiten?' Ik blijf het maar herhalen, en herhalen, en herhalen. 

Het lastige met dementerenden is ook dat ze niet kunnen aangeven dat ze verdachte corona-klachten hebben. Als zij hoesten, denken ze niet: o jeetje. Het is dus een kwestie van heel goed observeren, want anderhalve meter afstand houden is in mijn vak onmogelijk. Ik moet mensen verzorgen, en bovendien zijn de meesten zo kwetsbaar. Ze mogen niet vallen."

"Heel veel beschermende kleding hebben we niet. Want het ís er gewoon niet. Ik heb wel handschoentjes, mondkapjes, en ik stap niet naar binnen bij mensen die ineens verkouden of extreem benauwd zijn. 

In het verzorgingstehuis is het echt heftig. Er zitten veel mensen tussen de 80 en de honderd. Sommigen die ziek worden, genezen, maar er vallen ook  mensen weg. In het huis waar ik werk, waren tien besmettingen. Drie zijn al hersteld, vier zijn er overleden. Zo veel verdriet, en onmacht. En ook zo veel onrust bij het personeel."

Een beetje veiligheid

"Daardoor ben ik wel gaan nadenken. Is het nog wel verstandig om met mijn leeftijd in een huis te werken waar coronapatiënten liggen? Ik hoef sinds deze week gelukkig niet meer naar het verzorgingstehuis toe, ik vroeg aan mijn leidinggevende: 'Laat mij alsjeblieft niet meer in het verzorgingstehuis werken'. Dus nu werk ik alleen nog maar in de thuiszorg."

"Dat geeft me wel rust en een beetje veiligheid, moet ik toegeven. Ik houd heel veel van mijn werk, en mijn rekeningen moeten nou eenmaal worden betaald, maar ik houd ook het leven.

Dus ik werk door, maar ben voorzichtiger dan ooit. Ik kijk niet om, maar vooruit, dat is denk ik mijn aangeboren drijfveer. Ik blijf positief naar de mensen die ik verzorg. Ondanks dat het pittig is. Wat komt dat komt, zeg ik altijd maar." 

Zij houden Nederland draaiende

Premier Rutte zei in zijn toespraak op tv tegen heel Nederland: 'We moeten dit met z'n allen doen'. Maar hoe ziet dat er in het dagelijks leven uit? 

RTL Nieuws plaatst vanaf nu met deze serie dagelijks verhalen van de mensen die doorwerken. De mensen die ervoor zorgen dat onze samenleving, zo goed en zo kwaad als het gaat, door blijft draaien. 

Bekijk hier de andere afleveringen

Tips, suggesties? Mail naar lisanne.van.sadelhoff@rtl.nl.