Marijke sliep een jaar lang nauwelijks door haar kindje: 'Babygehuil is nu traumatisch voor me'

"De eerste maanden met Midas waren heel chill. Tuurlijk werd hij wakker om gevoed en verschoond te worden, maar alles liep prima volgens het boekje. Mijn vriend Wouter en ik hielden ons braaf aan de voorgeschreven slaapschema’s, die houvast vond ik fijn.

We gaven elkaar grappend high fives, zo gesmeerd ging het. Maar na vier maanden veranderde het allemaal in een hel. Een hel die ruim een jaar aanhield en waarvan ik me nu nog weleens afvraag hoe we het hebben overleefd."

"Midas kwam moeilijk ter wereld. Zijn hartslag ging zoals het hoort bij iedere wee omlaag, maar ging dan niet naar een nulpunt. Die schoot steeds van heel laag naar heel hoog. Hij kreeg last van verzuring, net als wanneer je intensief sport. 

Met een krasje op zijn hoofd werd een paar keer zijn bloed gecheckt, daarna werd hij met spoed met een vacuümpomp ter wereld gebracht. Midas nam reutelend een keer adem en viel toen even weg, alsof hij flauwviel. Hij kreeg zuurstof toegediend en was er toen weer snel bovenop, maar een soepele, rustige start was het allerminst." 

Krijsen op volume misthoorn

"Na vier maanden begon Midas plots moeilijker te slapen. Het was alsof hij zich verzette tegen de slaap, en de verschillende slaapfases plakte hij niet meer goed aan elkaar. Zodra we hem op bed legden, begon het krijsen. Dat ging rustig anderhalf uur door, op volume misthoorn. Urenlang liepen we wiegend met hem rond. Als hij dan eindelijk sliep en wij slopen weg, hoefde er maar een plank te kraken of hij was weer klaarwakker en dan begon het circus van voren af aan." 

"Vaak ging ik met Midas in de kinderwagen door de stad lopen, de enige manier om hem rustig te krijgen. Om negen uur 's morgens had ik dan allang mijn dagelijkse doel van tienduizend stappen gehaald. Wouter en ik deden bizarre hazenslaapjes van ongeveer tien minuten, en dat maandenlang. Dat was om gek van te worden, niet voor niets is het onthouden van slaap een beproefde martelmethode."

Niet serieus genomen 

"Na een paar maanden van intens gebroken nachten kon je Wouter en mij bij elkaar vegen. Dit speelde midden in coronatijd, waarin onze ouders niet vaak durfden langs te komen. Hulptroepen inschakelen zodat wij een nachtje konden doorslapen, kon dus niet. En doordat we elkaar weinig zagen, had onze omgeving niet echt door hoe ernstig het was.

Ik sprak me er weleens over uit, maar dan kreeg ik te horen dat alle baby’s nu eenmaal slecht slapen. Ik voelde me niet heel serieus genomen. Mijn schoonmoeder heeft daar later haar excuses voor aangeboden, ze voelde zich schuldig dat ze niet doorhad hoe zwaar wij het hadden." 

"Het was een eenzame tijd waarin wij van alles probeerden om Midas te laten slapen. Ik kocht boeken, las blogs, ging naar een osteopaat met Midas en naar het consultatiebureau. Daar kreeg ik te horen dat we maar moesten 'doorbijten'. 

Een slaapcoach gaf het advies dat we Midas gecontroleerd moesten laten huilen, dan zou het na drie dagen beter gaan. We probeerden het een week maar het werd alleen maar erger. Ik ging onder de afzuigkap staan om zijn gehuil niet te horen. Het was vreselijk. Vanaf dat moment besloten we Midas vooral veel liefde te geven. Alleen op mijn borst viel hij in slaap, dus ik nam hem bij ons in bed en lag de hele nacht met hem op me. Voor mezelf niet heel prettig, ik sliep alsnog amper. Maar ik deed alles om het gekrijs maar te doen stoppen."

Continu ruzie

"Vaak vroeg ik me af wanneer ik mijn leven weer terugkreeg. Vriendinnen zag ik amper meer: we zaten steeds in lockdowns, bovendien had ik er de puf niet voor. Ik liep rond als een zombie en was snel boos en geïrriteerd.

Wouter en ik hadden continu ruzie omdat we allebei een kort lontje hadden. Ik was vaak depri en was geobsedeerd door de slaaptijden van Midas, dat was het enige waaraan ik kon denken."

"Na een jaar kochten we een klushuis. Voor een ander zou dat misschien een extra bron van stress zijn, maar wonen, inrichting en verbouwen zijn mijn passie. Voor mij werd het nieuwe huis een houvast. 

Nachtenlang lag ik op een matrasje naast het wiegje van Midas – die we inmiddels weer op zijn eigen kamer hadden gelegd omdat we hem niet wilde aanleren dat-ie alléén maar op mijn borst kon slapen – te googelen naar deurklinken en keukentegels. Op mijn werk waren ze gelukkig lief en flexibel. Als ik weer slecht geslapen had, mocht ik het wat rustiger aandoen."

Eindelijk rust in de tent

"Na een jaar ellende ging het langzaam beter. Om de beurt sliep Wouter of ik bij Midas op de kamer en zo gaven we hem steeds het vertrouwen dat we bij hem waren én bleven. Dat hielp, net als de slaaptraining die Wouter deed toen ik een weekendje weg was, want ik trok het niet om hem te laten huilen. Eindelijk was er rust in de tent."

"Toen we met z’n drieën op vakantie waren, ontmoetten we bij per toeval een kinderpsycholoog die ik ons verhaal vertelde, inclusief de zware bevalling van Midas. 'Oh, logisch dat hij slecht slaapt, hij heeft een trauma van de bevalling en het 'wegvallen' daarna', zei ze. Toen klikte er iets in mijn hoofd. 

Dat verklaarde inderdaad veel. Midas was als de dood om weer dat gevoel van wegvallen te krijgen, en dat gebeurt als je in slaap valt. Dáárom verzette hij zich er zo tegen, dáárom begon hij al te brullen als hij zijn slaapzak zag. Ik moest heel erg huilen toen die psycholoog dit uitlegde. Zo vaak had ik me niet gehoord gevoeld, en dit voelde als erkenning."

Postnatale depressie

"Inmiddels heeft Midas een broertje van anderhalf, Toon. Tijdens mijn zwangerschap was ik heel bang voor een herhaling van die extreem gebroken nachten en om Wouter weer te verliezen. We hadden het net weer zo fijn samen. 

Toon werd een maand te vroeg geboren, hierna kreeg ik een postnatale depressie. Alsof alle stress en verdriet er toen uitkwam."

"Ook Toon slaapt helaas niet best en opnieuw draaien Wouter en ik om de beurt 'nachtdiensten'. Degene die vrij is, slaapt op zolder. Maar als ik Toon beneden hoor huilen, breekt bij mij meteen het zweet uit en lig ik met hartkloppingen in bed.

Ik weet heel goed dat Toon een ander kind is en dat hij nooit langer dan een kwartier huilt, maar mijn lichaam heeft babygehuil als trauma opgeslagen. Al is het dan niet mijn 'nachtdienst': iedere vezel in mijn lichaam voelt dat hij huilt."

Geen derde kindje 

"Momenteel krijgen we hulp van een andere slaapcoach om Toon in een lekker slaapritme te krijgen. Want zo diep zitten als toen met Midas, dat wil ik nooit meer. Je wordt echt een ander mens als je langere tijd ruk slaapt, dat wens ik mijn ergste vijand nog niet toe. 

Hoewel ik altijd graag drie kinderen had gewild, gaat een derde er waarschijnlijk nooit meer komen. Gevoelsmatig zou ik het wel willen, maar rationeel weet ik dat onze relatie dat waarschijnlijk niet gaat overleven. Count your blessings, denk ik nu. Voor ons eigen geluk houden we het bij onze twee jongens."

De namen in dit artikel zijn wegens privacyredenen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie. 

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl