Jacinthe: 'Na vier jaar had ik genoeg gespaard om bij hem weg te gaan'

"Mijn ouders zijn al vanaf hun zestiende bij elkaar en doen werkelijk alles samen. Sporten, winkelen, reizen, alles. Een lichtend voorbeeld voor me. Dus toen ik in het eerste jaar van het hbo Rutger ontmoette, ging ik er meteen vol in. Ik was serieus met mijn studie en serieus met de liefde. Hij was een handige jongen, net als mijn vader en hield net als ik van muziek. Vier jaar ouder, een kop groter, donkerbruine ogen en echt een knapperd.

De eerste twee jaar kon ik soms bijna niet geloven dat ik echt bij hem hoorde en hij bij mij. Ik keek tegen hem op. Hij had een baan in de IT en het ging hem voor de wind. 'Wat ik nu voor een baas doe, kan ik ook zelf', dacht Rutger. Dat bleek, en nog beter ook, want na een paar maanden stroomde het geld binnen. Om te vieren dat we drie jaar samen waren, nam Rutger me mee naar New York, en daar vroeg hij me ten huwelijk. Op de Brooklyn Bridge. De mensen die langsliepen applaudisseerden en fietsers stopten zelfs. Ik was zo gelukkig."

"Op mijn 28e was ik zwanger, een jongen. Rutger vond dat ik niet meer hoefde te werken, hij verdiende genoeg om ons te onderhouden. We stopten onze privérekeningen, ik nam een jaar verlof en we leefden van zijn salaris. Toch voelde dat niet helemaal goed. Ik genoot destijds wel van mijn baan bij een uitzendbureau en vond het ook lastig om al mijn aankopen aan Rutger te verantwoorden.

Na anderhalf jaar kregen we nog een zoon en toen die uiteindelijk naar de peuterspeelzaal ging, begon ik een webshop in kinderkleding. Het gaf me energie, en het liep ook best goed, maar Rutger was minder enthousiast. Ook dit geld moest op onze gezamenlijke rekening komen natuurlijk, maar toen ik mezelf een paar cowboylaarzen cadeau wilde doen om mijn eerste jaaromzet te vieren, mocht dat niet van hem. Ik had toch genoeg schoenen? En zulke laarzen pasten helemaal niet bij mij, vond hij."

Duur horloge en dikke auto

"De kinderen en ik kregen al jaren een vast budget van hem, voor kleding en boodschappen. Als we op vakantie gingen, bepaalde hij waar we heen gingen en wat het mocht kosten. Ondertussen ging het met zijn bedrijf steeds beter en kocht hij de nieuwste smartphone, een duur horloge en een dikke auto voor zichzelf. Representatiekosten noemde hij dat."

"We kregen steeds vaker ruzie en toen ik een nieuwe fiets voor onze oudste wilde kopen, hij werd acht en reed nog op een kleuterfiets, mocht ik er van Rutger 50 euro aan besteden. Ik vond dat belachelijk, er was ogenschijnlijk geld genoeg en ik wilde hem een gloednieuw exemplaar geven, waar zijn broertje een paar jaar later ook gebruik van zou kunnen maken. 'Zonder mijn toestemming kun je toch niks', schreeuwde hij, en banjerde de kamer uit. Toen knakte er iets. Ik kon geen eigen keuzes meer maken en er kennelijk ook niet meer voor vechten.

De volgende dag vertelde ik Rutger dat ik niet meer gelukkig was zo, en dat ik graag wilde praten. 'Wil je meer geld, is dat het?', riep hij. Hij verweet me dat ik een snob was geworden. Na veel praten, weken lang, ging Rutger akkoord met relatietherapie. Aanvankelijk was ik blij, maar al gauw bleek dat we een toneelstukje opvoerden bij die man in de kamer. Rutger deed alsof hij begrip had voor mijn verhaal, maar vroeg glashard 'heb je nou je zin?' toen we weer buiten stonden. Ik was verbijsterd. Deze man leek in niets op de lieve jongen waar ik ooit verliefd op werd."

"En toen ik dat hardop zei, riep Rutger: 'Kun je wel vinden, maar je gaat toch niet weg. Want waar moet je dat allemaal van betalen?'. Toen ging de knop om. Ik besloot de btw van mijn webshop dubbel te sparen, en een deel daarvan zette ik tijdens mijn belastingaangifte op een aparte rekening. Rutger had geen idee. Het kostte best wat tijd, want ik wilde absoluut niet dat Rutger argwaan kreeg. Na bijna vier jaar had ik tienduizend euro gespaard en had ik genoeg om een appartement te kunnen huren en in te richten.

Op een dinsdagochtend, ik had net de kinderen naar school gebracht, zei ik: 'Ik ga bij je weg'. En weer zei hij dat ik dat helemaal niet kon. 'Ik heb het al gedaan', antwoordde ik. Die middag ben ik in mijn nieuwe appartement getrokken. De vechtscheiding die ik verwachtte barstte in alle hevigheid los. Vreselijk."

Weigeren alimentatie te betalen 

"Uiteindelijk zijn we wel tot een soort co-ouderschap gekomen, en zijn de kinderen om de week drie dagen bij hem. Rutger weigert alimentatie te betalen en heeft me afgesloten van onze gezamenlijke rekening. Nieuwe fietsen, kleding, laptops, schoolreisjes: overal draai ik voor op. Ik werk inmiddels 4,5 dag op kantoor en ik heb mijn webshop voor een mooi bedrag kunnen verkopen. En ik heb gelukkig veel hulp van mijn ouders. Het is aanpoten, maar ik ben zo blij dat ik het gedaan heb."

"Tegen de jongens zeg ik dat papa en mama elkaar niet meer gelukkig maakten, maar als ze oud genoeg zijn zal ik ze het hele verhaal vertellen. Ze zien nu al dat papa nooit echt tijd voor ze heeft en nooit iets nieuws voor ze koopt, behalve af en toe een overhemd dat ze aanmoeten als ze naar zijn ouders gaan.

Ik ben lang boos geweest. Op hem, maar ook op mezelf. Dat ik het zover heb laten komen. Ik groeide op in de tijd dat zelfs op tv geroepen werd 'een slimme meid is op haar toekomst voorbereid', en dan nog heb ik me zo afhankelijk laten maken van een man. Nooit meer. Ik heb nu een prille relatie met een lieve man, en ik ga de toekomst met voorzichtig vertrouwen tegemoet. Maar als we uiteten gaan, betaal ik altijd mijn eigen deel en dat zal ik altijd blijven doen."

De naam 'Jacinthe' is een gefingeerde naam, haar echte naam is bekend bij de redactie. 

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.