'De camera met snapchat-filters: daar hadden we de grootste lol om'
In deze serie laten we nabestaanden aan het woord over hun geliefden die zijn overleden door corona. Deze keer een eerbetoon aan Francisca Jacoba Daemen-Damen (87) uit Vlaardingen.
Haar kleindochter Chantal:
"Mijn oma werkte vroeger voor een Engelse maatschappij als interieurverzorgster. Als kind ging mijn vader een paar keer per jaar mee naar Engeland als oma daarheen moest voor het werk. Zo maakten ze leuke tripjes samen.
Oma zorgde altijd voor een tweede thuis, toen mijn zus en ik jong waren paste ze vaak op ons. Geregeld gingen we dan naar een camping in Brabant. Daar kregen we citroengazeuse te drinken. We vonden het prachtig als we daar dan een gele tong van kregen.
Ze was ook altijd gek op dieren. Zo had ze heel lang een zwarte kat, Blacky. Later, na het overlijden van mijn opa, kreeg ze van mijn zus een witte kat, Shincy."
"In het verzorgingstehuis mocht ze geen kat, daarom kreeg ze daar een robotkat."
"Een aantal jaren later verhuisde oma naar een verpleegtehuis. Ze miste een been waardoor het haar niet meer lukte om zelfstandig te wonen. In het verzorgingstehuis mocht ze geen kat, daarom kreeg ze daar een robotkat. Ze was ervan overtuigd dat het toch écht Shincy was die ze daar verzorgde. Ze waren allebei namelijk wit.
Als de batterijen leeg waren en de robotkat het niet meer deed, vroeg ze aan mijn vader of hij de pilletjes voor Shincy mee zou willen nemen. Door deze 'pilletjes' deed hij het weer. En toch geloofde ze echt dat het een echte kat was.
Sinds zes jaar wonen wij in Friesland, terwijl oma nog in Vlaardingen woonde. Vanaf toen gingen we altijd even langs oma als we naar de Randstad gingen. Oude oma, zoals mijn kinderen haar noemden, betekende veel voor hen. Naar oude oma gaan was altijd een feestje. Gezellig in de zaal van het verpleegtehuis wat drinken met hapjes erbij."
"De deur moest altijd goed dicht, anders liep de kat weg."
"Als we op bezoek waren, gingen we ook altijd even op haar kamer kijken. Dan konden we 'kat Shincy' wat aandacht geven. Natuurlijk moest de deur dan goed dicht, zodat hij niet weg kon lopen.
Ze wist niet meer wie wij waren, omdat ze dementerend was. Wel kon ze het zich altijd herinneren als ik de camera met snapchatfilters erbij pakte. De grootste lol hadden we daarmee. We genoten van ons samenzijn, en we zagen aan oma dat ze ook genoot.
Nu moeten we dat missen en dat doet pijn. Er bleek een medebewoner ziek te zijn en oma begon daarna ook klachten te krijgen. Ze heeft altijd al last gehad van COPD, dus we hoopten dat het daarmee te maken had. Maar ze werd getest en het was corona. Toen ging het allemaal heel snel.
Ze had nog een goede dag waarop ze wat at en dronk, dat gaf ons hoop. Maar de volgende dag kregen we bericht dat het helemaal niet goed meer ging. Als we oma nog wilden zien, was het het beste om die dag nog langs te gaan. We stapten direct in de auto en reden vanuit Friesland naar Vlaardingen."
"Oma wachtte op een moment dat ze alleen was en blies toen haar laatste adem uit."
"Toen we bij haar waren, was ze heel onrustig. Elke aanraking leek haar te veel. Ze vocht zo hard tegen het virus dat de medicatie onvoldoende effect had.
Die nacht zijn mijn ouders bij haar geweest. Ze zeiden dat ze op dat moment niet meer vocht tegen het virus en tegen de dood. Ze wachtte op een moment dat ze alleen was en blies toen haar laatste adem uit.
Ondanks alle maatregelen hebben we haar gelukkig nog wel kunnen bezoeken en een mooi, intiem en liefdevol afscheid kunnen geven. Mijn vader en mijn dochter Fleur hebben samen haar kist dichtgemaakt. Het is heel mooi en waardevol dat dit toch nog kon."
Eerbetoon
Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.
Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.
Onderdeel van dossier
Zij stierven door corona
