'Binnen twee weken was er van die grote, sterke man niets meer over'

Zijn kleindochter Daniek: 

"Ik zal mijn opa herinneren als een grote man met een witte bos haar, handen als kolenschoppen en een ondeugende twinkeling in zijn ogen. Samen met mijn oma Ria, die hij liefkozend Betje noemde, had hij een dochter en twee zoons. Hij was de trotse opa van negen kleinkinderen, ik ben er daar eentje van.

In het huis van opa en oma was het altijd een drukte van jewelste: ze hadden vaak vrienden en familie over de vloer. En als de hele familie compleet was, was opa in zijn element. Je zag hem dan trots en verheugd de kamer rondkijken naar zijn kinderen en kleinkinderen." 

"Afgelopen december werd opa 80 jaar. Hij wilde geen feestje, maar heeft zich gelukkig toch over laten halen tot een samenzijn met een klein groepje familie en vrienden. Je kon duidelijk aan hem zien dat hij van deze dag genoot. Het is voor ons een dierbare herinnering.

Helaas werd mijn opa ziek en na anderhalve week op bed te hebben gelegen, werd hij met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Binnen twee weken tijd was er van de grote, sterke man niets meer over en was hij een doodzieke man geworden. In het ziekenhuis werd besloten dat hij aan de beademing moest en hij werd voor een aantal weken in slaap gebracht."

"Mijn oma, die zelf vermoedelijk ook besmet was, mocht niet naar het ziekenhuis komen. Gelukkig was mijn oom bij hem totdat hij in slaap werd gebracht. We wisten dat het beademingsproces niet zonder risico's was en dat er een slopende periode van hoop en wachten zou volgen, vooral voor mijn oma.

Maar na een aantal dagen verloor opa's lichaam de strijd en besloten de artsen op 28 maart de beademing stop te zetten waarna hij binnen korte tijd overleed. Het was sowieso een hartverscheurende gebeurtenis, maar het was nog schrijnender omdat mijn oma dit via videobellen moest aanschouwen en niet in het echt afscheid van hem mocht nemen.

Dat was een loodzwaar moment voor oma, want toen opa naar het ziekenhuis werd gebracht, dacht oma dat hij binnen een paar dagen weer terug zou zijn. Nu moest ze drie dagen later op afstand afscheid van hem nemen en was hij niet bij bewustzijn."

"De uitvaart vond plaats in de tuin van mijn ouders, een keuze die uit nood geboren was omdat mijn oma waarschijnlijk niet aanwezig mocht zijn bij de uitvaart als dit in een uitvaartcentrum zou plaatsvinden. Maar het was daarmee ook mooi, want mijn opa hield zijn hele leven lang al van de natuur.

Hij was opgegroeid in de bossen, zijn ouders hadden een klein huisje op de hei zonder gas. Het eten moest bereid worden op een fornuis op de kachel. Water om te drinken en om mee te wassen moest met een emmer uit een put worden gehaald. En als ze naar de wc moesten, dan liepen ze naar een houten plee die buiten stond, aan een spijker hingen stukken krantenpapier die dienst moesten doen als toiletpapier. Hij was trots op die omgeving waarin hij was opgegroeid.

Het was, buiten in de tuin, dan ook een mooi en waardevol afscheid met vogeltjes op de achtergrond, de vogeltjes die hij allemaal kon benoemen op basis van hun gefluit."

"Oma is inmiddels lichamelijk hersteld van het virus, maar nu moet ze geestelijk gaan verwerken wat er is gebeurd. Om haar heen ziet ze mensen op leeftijd herstellen van corona en zelfs terugkeren uit het ziekenhuis, maar haar man komt nooit meer terug. En dat voelt voor haar en voor de hele familie heel oneerlijk. Met de hulp van de kinderen en kleinkinderen probeert oma zich hier doorheen te slaan. 

Toen opa naar de intensive care ging, hebben we hem beloofd dat we goed voor oma zouden zorgen. En dat gaan we doen lieve opa."

Eerbetoon

Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.

Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.