'Wat begon als een droomreis op een cruiseschip, eindigde in een reis zonder afscheid'
In deze serie laten we nabestaanden aan het woord over hun geliefden die zijn overleden door corona. Deze keer een eerbetoon aan Ton Hoefsmid (73) uit Zwaag.
Zijn dochter Nanda:
"Na een verdrietige jeugd, waarbij mijn vader na de scheiding van zijn ouders niet meer bij zijn eigen vader mocht wonen, heeft hij altijd keihard gewerkt. Soms had hij zelfs een dubbele baan, zodat wij als gezin ons hoofd boven water konden houden.
Deze laatste jaren van zijn leven was hij eindelijk aan het genieten van zijn welverdiende pensioen. Mijn vader stond echt nog middenin het leven. Zo had hij een passie voor zoetwatervissen en was hij wedstrijdcontroleur bij de hengelsportvereniging tijdens de Nederlandse kampioenschappen. Dat mijn broer een keer Nederlands kampioen witvissen is geworden, was de kroon op zijn werk.
Nadat mijn broer en ik op eigen benen kwamen te staan, zijn mijn ouders gaan reizen: ze gingen de hele wereld over. In het begin waren het vooral groepsreizen, maar in de laatste jaren hadden ze reizen met een cruise ontdekt."
"In de eerste week van maart begonnen ze aan een nieuw avontuur: een trans-Atlantische cruise die startte in Miami. Maar voordat de oversteek van de Atlantische Oceaan begon, brak het coronavirus al uit op het schip. De eerste slachtoffers werden van boord gehaald en passagiers die in contact waren geweest met de besmette toeristen, werden uit voorzorg in isolatiehutten gezet.
Na de oversteek die zes dagen duurde, mocht het schip vervolgens niet aanmeren in Tenerife. Ze moesten daarom doorvaren naar Marseille, waar de boot 48 uur de tijd kreeg om alle niet-Italiaanse passagiers van boord te halen. Vanaf dat moment moest ook iedereen verplicht in zijn hut blijven zitten."
"Mijn vader was naar een Italiaans ziekenhuis gebracht, terwijl mijn moeder hier helemaal niks vanaf wist."
"En toen ging het mis. Mijn vader werd ziek: nog geen koorts, niezen of hoestklachten, maar hij had vooral last van koude rillingen en had geen eetlust meer.
In Marseille lukte het de Nederlandse ambassade daarnaast niet om de Nederlandse passagiers, onder wie mijn ouders, van boord te halen. Het gevolg: de boot moest doorvaren naar Savona in Noord-Italië, de brandhaard van corona. Daar aangekomen werd mijn vader zieker en zieker.
's Nachts raakte hij zelfs onwel en hij is toen direct naar de ziekenboeg op de cruiseboot gebracht. Vanaf dat moment heb ik de SOS Alarmcentrale, waar ik al eerder mee in contact stond, de opdracht gegeven om mijn ouders zo snel mogelijk te repatriëren. Terwijl zij het één en ander aan het uitzoeken waren, kwamen ze erachter dat mijn vader op dat moment al niet meer op de boot zat.
Hij was naar het Italiaanse ziekenhuis San Paolo in Savona gebracht, terwijl mijn moeder hier helemaal niks vanaf wist. Zij zat nog gewoon in haar hut op de boot."
'Het is zo onwerkelijk dat mijn vader er niet meer is. Dat hij daar in zijn eentje in een Italiaans ziekenhuis heeft gelegen."
"De alarmcentrale kon mijn vader niet terughalen naar Nederland, zijn gezondheid was te slecht. Toch waren we met z'n allen nog hoopvol en positief gestemd: dit gaat wel goed komen, dit kunnen wij als gezin aan. 'Zodra hij stabiel is, komt hij met gierende banden terug naar huis', zeiden we. Mijn moeder werd in de tussentijd door het Italiaanse Rode Kruis naar Nederland gebracht en moest direct in quarantaine.
Helaas kregen we op vrijdag 27 maart het telefoontje waarvan je hoopt dat je het nooit zal krijgen: "I am sorry, your father passed away."
We kunnen het met z'n allen tot op de dag van vandaag nog steeds niet bevatten. Het is zo onwerkelijk dat mijn vader er niet meer is. Dat hij daar in zijn eentje in een Italiaans ziekenhuis heeft gelegen en dat wij nooit afscheid hebben kunnen nemen. Mijn moeder zegt ook steeds: 'Dit is toch niet normaal. Je vader heeft nog nooit in zijn leven een prijs in de loterij gewonnen. Dat hij juist nu van deze loterij de hoofdprijs moet winnen, is toch wel diep en diep triest.'"
"We zullen mijn vader blijven herinneren als een grote, oprechte brombeer met een groot hart van goud die altijd voor iedereen klaarstond."
"Gelukkig hebben we zijn lichaam nog wel naar Nederland kunnen halen en samen afscheid kunnen nemen. We zullen mijn vader blijven herinneren als een grote, oprechte brombeer met een groot hart van goud die altijd voor iedereen klaarstond. Een hele bijzondere man die in de laatste dagen van zijn leven een onuitwisbare herinnering heeft achtergelaten, want voor ons gaat dit verhaal de geschiedenisboeken in.
Mijn moeder houdt zich nu naar omstandigheden sterk, ze zit nog in de overlevingsmodus en wellicht komt de grootste klap later nog. Ze blijft het alleen zo zielig vinden dat mijn vader daar in zijn eentje in een buitenlands ziekenhuis lag. Het is en blijft niet te bevatten waarom mijn vader zo veel pech moest hebben."
Eerbetoon
Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.
Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.
Onderdeel van dossier
Zij stierven door corona
