'Mijn moeder had nooit gedacht dat ze al zo snel alleen zou komen te zitten'
In deze serie laten we nabestaanden aan het woord over hun geliefden die zijn overleden door corona. Deze keer een eerbetoon aan Frits Wassen (78) uit Landgraaf.
Zijn zoon Ralf:
"Door mijn vader had ik een voortdurend gevoel van rust en zekerheid in mijn leven. Ik wist dat hij er altijd voor mij zou zijn. Hij heeft voor mij gevochten, toen anderen niet inzagen wat ik in mijn mars had. Daarnaast waren zijn ogen altijd op zijn gezin gericht, hij gunde zichzelf geen luxe. Dat werd bewaard voor mijzelf, mijn zus, en later zijn zeven kleinkinderen.
Met mijn moeder zou hij dit jaar 58 jaar getrouwd zijn geweest. Zij woonde vroeger in een nabijgelegen dorp. Het had in de winter een keer zo hard gevroren, dat mijn vader dopjes van bierflessen onder zijn schoenzolen had bevestigd om toch naar haar toe te kunnen. Dat gaf wel aan hoe verliefd hij op onze moeder was."
"Eén van de vrienden van de kaartclub bleek besmet te zijn met corona, hij lag al in het ziekenhuis."
"Een paar weken geleden, was ik met mijn gezin bij mijn vader en moeder aan het eten toen de telefoon ging. Eén van de vrienden van de kaartclub bleek besmet te zijn met corona, hij lag al in het ziekenhuis. Mijn vader moest direct huilen, het was duidelijk een uiting van angst en ontzetting, opeens was corona heel dichtbij.
Daarna werd mijn vader zelf ziek. Hij had koorts, moest veel hoesten, had last van vermoeidheid en kreeg op een gegeven moment moeite met lopen. Sinds enkele weken kreeg hij prednison vanwege spierreuma, dus voor ons was het niet duidelijk of deze klachten hierdoor kwamen of dat er meer aan de hand was."
"De arts van de intensive care vond dat mijn vader nog wél fit genoeg was om het een kans te geven."
"Hij is zelf naar de spoedeisende hulp gegaan waar ze hem hebben onderzocht, hij bleek corona te hebben. Daar vertelde een arts hem: 'Meneer Wassen, u gaat het niet halen.' De combinatie van zijn leeftijd en de prednison had zijn immuunsysteem al zodanig verzwakt dat hij aan deze wedstrijd met een achterstand was begonnen.
Ik reed met mijn moeder in allerijl naar het ziekenhuis. Van achter een glasplaat belden we met mijn vader. 'Ze zeggen hier dat ik het niet ga halen', zei hij. Zijn ogen waren nog nooit zo groot geweest, mijn moeder begon te huilen, het was hartverscheurend.
De arts van de intensive care vond dat mijn vader nog wél fit genoeg was om het een kans te geven. Daarom werd hij naar de ic gebracht en gingen wij weer naar huis. Toen we bij mijn ouderlijk huis stopten, moest ik mijn moeder alleen achterlaten. Zij moest immers de quarantaine voortzetten. "Als ik het ook maar niet krijg", zei ze. Weer een onmogelijk moeilijke situatie waaraan ik niets kon veranderen. En ik was al ten einde raad."
"Uitdagingen zijn er om aangepakt en opgelost te worden, zo was zijn motto."
"De volgende dag zou mijn vader in slaap worden gebracht en een buisje krijgen. Mijn vader had daar al mee ingestemd, blijkbaar was hij nog niet van plan om ons te verlaten. Dat kenmerkte mijn vader ook wel. Uitdagingen zijn er om aangepakt en opgelost te worden, zo was zijn motto.
Terwijl ik bij mijn moeder was, kreeg ik nog een appje van hem: 'Ralf, regel alles goed. Ik ga drie weken in coma. Pap.' Dat ging door merg en been. Ik belde hem snel op: Yes, hij neemt nog op! Ik gaf de telefoon snel aan mijn moeder. Eerst ging het over het verdelen van het geld onder de kleinkinderen. 'Praat toch even over de dingen die belangrijk zijn!', zei ik.
Het werd het afscheid tussen mijn vader en moeder. Het meest vreselijke moment wat ik in mijn leven tot nu toe heb meegemaakt. Dit wens je je ergste vijand niet toe."
"Een ic-verpleegkundige bood op een gegeven moment aan om met haar eigen telefoon te facetimen."
"Een ic-verpleegkundige bood op een gegeven moment aan om met haar eigen telefoon te facetimen. Zo ontzettend lief van haar. Ik had hem nog niet aan de beademing gezien en ik schoot meteen vol toen ik hem zag. Ik kon geen woord meer uitbrengen.
's Avonds werd ik door een ic-arts gebeld. Hij vertelde dat zijn toestand zorgwekkend was en dat we er rekening mee moesten houden dat als hij niet zou verbeteren, dat ze zouden stoppen met de behandeling. De kwaliteit van leven zou sowieso in het geding komen. Hij zou er nooit meer uitkomen zoals hij erin was gegaan, dit soort gesprekken drukten de realiteit in ons gezicht."
"Ik had afgesproken met mezelf dat mijn vader niet alleen zou sterven, dus ik heb twee uur lang zijn hand vastgehouden."
De dagen gingen voorbij. We bleven hoop houden, tot de ic-arts belde en het gevreesde moment was aangebroken. Iedereen brak in tranen uit. 'De arme kerel, hij is zo ziek. Ik had niet gedacht dat ik al zo snel alleen zou komen te zitten', zei mijn moeder.
We mochten nog langs bij mijn vader in beschermende kleding. Eerst mijn zus en mijn moeder, daarna ging ik. Ik had afgesproken met mezelf dat mijn vader niet alleen zou sterven, dus ik heb twee uur lang zijn hand vastgehouden. Me verontschuldigd voor mijn ongein, maar hem vooral uitgebreid bedankt voor alles wat hij voor me gedaan heeft.
De beademingsslang werd uit zijn mond gehaald en ik zag dat hij het niet meer alleen kon. De hartmonitor gaf een oorverdovende monotone piep, hij stierf terwijl ik zijn hand vasthield.
Hij is er niet meer, en ik vraag me nu af hoe ik zonder hem verder moet."
Eerbetoon
Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.
Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.