'Hij bracht mij naar de feestjes, ik bracht hem na zijn dood daarnaar terug'

Ook tijdens de tweede golf overlijden opnieuw honderden mensen door het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de coronacijfers. We laten nabestaanden aan het woord over hun geliefden. Deze keer een eerbetoon aan Sjef van de Keer (61) uit Aalsmeer.
Zijn vrouw Karin:
"Sjef en ik hadden allebei een scheiding achter de rug toen we elkaar leerden kennen via datingsite Lexa.nl. Toen ik hem zag, wist ik gelijk dat hij de man van mijn leven zou zijn. Hij was het gewoon voor mij, en ik was het blijkbaar ook voor hem. Wat hadden we elkaar graag jaren eerder ontmoet, zeiden we vaak. Misschien genoten we daarom extra hard van elkaar.
Toen ik Sjef leerde kennen, leerde ik ook te genieten van nieuwe dingen in het leven. Zo was hij gek op muziek, maar ik was nog nooit in mijn leven naar een concert of muziekfestival geweest. Toen we een relatie kregen, stond hij erop dat dat zou veranderen. Hij vond dat we samen feestjes moesten bouwen, en ik bleek het geweldig te vinden. Samen dansen op festivals, samen lol maken, we waren helemaal in onze nopjes daar."

"Toen Sjef op 1 december overleed aan corona, wist ik gelijk wat mij te doen stond. Ik belde Joan Belmer, een goede vriendin van de familie en uitvaartondernemer, en we regelden dat we nog één keer het leven van Sjef zouden vieren op festivalterrein Thuishaven in Amsterdam.
In een tent waar normaal gesproken honderden mensen in staan te dansen, namen wij afscheid. Er was goede muziek, er waren drankjes, het was een feestje.
Het cirkeltje was daarmee rond. Want Sjef heeft me naar de feestjes gebracht, en ik bracht hem daar nu weer naar terug."

"We hebben echt geen idee waar we corona hebben opgelopen. Het is sowieso vreemd hoe het allemaal is gegaan, want ik was in maart al besmet geraakt met het virus. Ik kon toen nog niet getest worden, maar de dokter weet zeker dat ik het toen heb gehad. Ik was nog nooit zo ziek geweest, en pas na drie maanden was ik weer helemaal beter.
Sjef en ik woonden samen en hij werkte sinds 16 maart thuis. Ondanks dat ik besmet was, had hij nergens last van en glipte hij er zo doorheen. 'Je hebt een sterk gestel mop, zo goed van je', zei ik nog.
Tot het weekend van 31 oktober. Toen kreeg ik weer griepverschijnselen en dit keer kon ik me wel laten testen. Een dag later werd ik gebeld dat ik besmet was en ik liep gelijk naar boven waar Sjef aan het werk was. Ik keek hem aan en zei: 'Wat zit jij er gek bij?' Hij voelde zich opeens ook niet lekker en werd steeds beroerder."

"Hij heeft zo snel als mogelijk een test gedaan en ook hij bleek besmet. Het ging bergafwaarts en uiteindelijk sliep hij wel twintig uur per dag. Ik hoopte dat dat hem goed zou doen, maar helaas. In de nacht van 11 november maakte hij me wakker omdat hij niet meer kon praten, zo benauwd was hij. Ik heb heel de nacht over zijn bolletje gewreven en gehoopt dat het goed zou komen. Maar helaas moesten we die ochtend 112 bellen en werd hij meegenomen naar het ziekenhuis.
Hij vond het vreselijk daar, hij werd helemaal nerveus van al die apparaten en het zuurstofslangetje in zijn neus. Hij had nog nooit van zijn leven in het ziekenhuis gelegen, dus hij was ook niets gewend. Een paar dagen lag hij op de covid-afdeling, tot ik opeens door Sjef gebeld werd via videobellen. 'Schat, ze willen me in coma brengen, waarom moet dat nou?', zei hij tegen me. Ik schrok me rot en begon te huilen.
Ik was helemaal alleen thuis en kon niet naar hem toe, hij moest namelijk gelijk naar de ic. Wat doe je dan op zo'n moment? Ik raakte helemaal in paniek, hij was er zo slecht aan toe. Ik wilde geen moeilijke gesprekken gaan voeren, hij was al zo zenuwachtig, dus ik besloot hem gerust te stellen. 'Ga maar lekker slapen schat, je bent weer snel bij me, dit gaat allemaal goedkomen', was het laatste wat ik tegen hem heb kunnen zeggen."
'Iedere dag was ik nerveus als ik het ziekenhuis binnenliep en begon ik te hyperventileren. Wat zou er nu weer gaan gebeuren?'
"Vanaf die dag heb ik iedere dag naar het ziekenhuis gebeld, en ben ik iedere dag naar Sjef toegereden. En iedere dag was ik nerveus, begon ik te hyperventileren als ik naar binnenliep. Wat zou er nu weer gaan gebeuren? Maar de verpleegkundigen stonden me altijd met een vriendelijke glimlach op te wachten, zodat ik toch weer rustig werd. Wat heb ik veel respect voor hen gekregen.
Omdat ik iedere dag naar de afdeling van Sjef belde, kende ik het telefoonnummer inmiddels uit mijn hoofd. Toen ik op 1 december om 10 uur 's ochtends door datzelfde nummer gebeld werd, voelde ik dat het niet goed zat. 'Karin, wil je naar het ziekenhuis komen?', vroeg de arts. Ik wist hoe laat het was. Mijn vriendin, moeder, zus en de zwager van Sjef waren in die periode mijn steun en toeverlaat. Zelf nam ik niets meer in me op, ik was echt een zombie. Samen zijn we alle gesprekken met de artsen aangegaan. Maar covid zat door heel Sjef zijn lichaam, er was echt niets meer aan te doen.
Ik heb lopen gillen, huilen. 'Waarom nou jij? Je bent nooit ziek geweest, laat je mij nou alleen?', riep ik op de ic. Maar het was Sjef al niet meer die daar in het ziekenhuisbed lag. Hij was opgezwollen, lag op zijn buik en toen ze het zuurstofapparaat uit deden, vertrok de kleur uit zijn gezicht. Ik zag hem gaan, mijn mannetje was overleden."

"Na de prachtige uitvaart van Sjef kwamen al snel de feestdagen: kerst, oud en nieuw. Het was gelijk een vuurdoop, ik was opeens weer alleen op de meest rottige dagen die er dan kunnen bestaan. Gelukkig is iedereen wel ontzettend lief voor me. Ze zorgen dat ik goed eet - zelf heb ik het fornuis nog niet kunnen aanraken - en dat ik afleiding heb. Maar dan zit je even alleen op het toilet en barst je toch weer volledig in tranen uit. Hoe lief iedereen ook is, het verdriet wordt er gewoonweg niet minder om.
En dan moet ik ook nog op zoek naar een ander huis, want ons droomhuis waar we in woonden, kan ik helaas niet in mijn eentje betalen. Mijn lieve familie en vrienden hebben er gelukkig wel voor gezorgd dat ik in ieder geval op mijn gemak iets nieuws kan zoeken. Want alles is al zo snel gegaan, Sjef en ik zijn echt uit elkaar gerukt.
Uit het niets ben ik mijn maatje verloren, mijn ventje. Nu kus ik mijn mannetje elke dag via een foto die ik in de woonkamer heb staan en zeg 's avonds zachtjes tegen hem: 'Welterusten schat, wat had ik graag gewild dat je hier nog bij me was.'
Eerbetoon
Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.
Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.
Onderdeel van dossier
Zij stierven door corona