'Mijn vader fietst boven een ereronde, dat heeft hij wel verdiend'
In deze serie laten we nabestaanden aan het woord over hun geliefden die zijn overleden door corona. Deze keer een eerbetoon aan Koos van Kuijen (91) uit Wateringen.
Zijn dochter Maud:
"Vroeger deed mijn vader aan boksen. Hij deed mee aan nationale en internationale wedstrijden en sleepte daarbij veel prijzen in de wacht. Bijna altijd werd hij bekroond tot mooiste stijlbokser van het toernooi. Hij schaatste ook graag en reed vaak een paar rondjes op de Uithof of op plassen natuurijs.
Maar wielrennen was mijn vaders lust en zijn leven. Via die sport ontmoette hij ook mijn moeder: in 1953 zagen ze elkaar voor het eerst tijdens een wielerronde. Ze trouwden in 1958 en in datzelfde jaar werd ik geboren. Later kregen ze samen vier kinderen, tien kleinkinderen en één achterkleinkind."
"Toen hij 19 jaar was moest hij vechten in Indonesië. Deze zinloze oorlog heeft bij hem diepe sporen achtergelaten."
"Toen mijn vader 53 jaar was, mocht hij om medische redenen met vervroegd pensioen. Mijn moeder zei: 'Ga toch lekker fietsen', en dat heeft hij nooit meer losgelaten. Zo bracht hij veel bezoeken met zijn racefiets aan mensen die hij in Nederland en Spanje door de jaren heen had leren kennen en deed hij ook vaak mee aan wedstrijden. Zo heeft hij vijftien keer deelgenomen aan de officieuze wereldkampioenschappen voor masters in Tirol in Oostenrijk.
Hij ging ook altijd naar alle reünies van de oorlog, waar hij zijn kameraden weer tegenkwam. Toen hij 19 jaar was, moest hij vanwege de dienstplicht vechten in Indonesië. Deze zinloze oorlog heeft bij hem diepe sporen achtergelaten, maar zoals zovelen wilde hij daar eigenlijk nooit over praten. Als veteraan liep hij wel elk jaar mee met het defilé in Den Haag."
"Hij had het goed in het verzorgingstehuis, maar hij miste zijn fiets waar hij tot zijn 89ste nog op had gereden."
"Net voor het 60-jarig huwelijksjubileum van mijn vader en mijn moeder, overleed mijn moeder. Ze werd 82 jaar. Tijdens de crematie droeg mijn vader zijn trouwkostuum met blauw-witte streepjes. Het zat hem als gegoten. Na al die jaren was hij door het fietsen slank gebleven.
Na het overlijden van mijn moeder kon mijn vader, onder meer vanwege een operatie aan zijn hartklep, niet meer thuis blijven wonen en kwam hij terecht in het verzorgingstehuis. Hij had het goed daar, maar hij miste zijn fiets waar hij tot zijn 89ste nog op had gereden. Oud worden vond hij niet erg, maar oud zijn wel.
Gelukkig kon hij in het verzorgingstehuis op een revalidatiefiets met een beeldscherm zijn rondjes blijven maken. Daar maakte hij elke dag gebruik van en hierdoor zijn zijn benen altijd slank gebleven."
"Zijn uitspraak was altijd: Niet in bed blijven liggen, want de meeste mensen sterven erin."
Op 1 april kreeg mijn vader te horen dat hij positief getest was op het coronavirus. Hij had altijd ontzettend veel humor, elke zin was raak. Maar dit was echt geen grap.
Het ging daarnaast al wat langer niet goed met hem. Zo was hij drie keer gevallen en had hij last van een steeds opspelende blaasontsteking. En dan ook nog corona. Dit was te veel om van te kunnen herstellen helaas. Hij heeft ruim twee weken op bed gelegen, en dat was niets voor hem. Hij zei namelijk altijd: 'Niet in bed blijven liggen, want de meeste mensen sterven erin.' Dat hij daarmee uiteindelijk gelijk had gekregen, vertelde hij nog met een lach op zijn gezicht.
Mijn zus Stella heeft tijdens de uitvaart nog een laatste rit samen met onze vader gemaakt: hij lag in de rouwauto en zij reed op het fietspad ernaast. Op zijn fiets.
Ik weet zeker dat hij nu boven een ereronde fietst, een ronde die hij zo heeft verdiend."
Eerbetoon
Elke dag horen we hoeveel mensen er zijn overleden aan het coronavirus. In deze serie portretteert RTL Nieuws mensen achter de cijfers. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefde aandragen door een mail te sturen naar eerbetoon@rtl.nl.
Het eerbetoon verschijnt vervolgens op deze pagina.
Onderdeel van dossier
Zij stierven door corona
