'Toen Nederland versoepelde, verloor ik mijn oom, tante, vader en moeder aan corona'

Hun zoon Kevin:

"Corona is al anderhalf jaar in Nederland en ik moet je zeggen dat ik steeds meer begon te twijfelen of het wel zo'n gevaarlijk virus was. Door mijn werk in de metaalsector kom ik met duizenden mensen in aanraking, maar in al die tijd hoorde ik van vrijwel niemand dat ze er ziek van waren geworden. Natuurlijk bleef ik me wel aan de regels houden, maar ik ging er steeds meer van uit dat het wel meeviel en dat het hoogstwaarschijnlijk gewoon een griepje was.

Nu ik door datzelfde virus vorige maand mijn oom, tante, vader en moeder ben verloren, denk ik daar totaal anders over."

"Het ging dus in onze familie maandenlang goed, niemand werd ziek van het virus. Tot halverwege april. Mijn ouders waren op bezoek gegaan bij mijn oom en tante en een dag later belde mijn tante mijn moeder op: 'Luister Tini, ik voel me niet zo lekker, zal ik me laten testen?' 

Voor de zekerheid werd een afspraak bij de GGD gemaakt en al snel bleken mijn oom en tante beiden besmet met corona, terwijl ze de dag daarvoor nog nergens last van hadden. Toch moesten hierdoor mijn ouders ook getest worden, en mijn zoontje en ik ook, omdat we mijn ouders nog hadden gezien. De volgende dag was ik al aan de beurt en de uitslag was duidelijk: negatief. Mijn ouders konden pas twee dagen later terecht, maar mijn uitslag zorgde voor opluchting: het zou voor hen ook wel meevallen.

Maar met mijn oom en tante viel het niet mee: op de dag dat mijn ouders werden getest, moesten zij opgenomen worden in het ziekenhuis. Ze waren een stukje ouder dan mijn ouders en niet topfit, maar dit hadden we niet verwacht. We hoopten dat dit mijn ouders bespaard zou blijven en dat ze toch negatief zouden testen."

"Dat bleek helaas niet het geval. Op vrijdagavond belde mijn vader: 'Kan je even komen? Ik heb de uitslag gekregen, maar ik krijg het niet geopend.' Ik woon tegenover mijn ouders, dus dat was geen probleem. Op afstand van mijn ouders ben ik achter de computer gaan zitten en via DigiD de uitslag van mijn vader bekeken: positief. 'Huh, maar ik heb nergens last van?', was zijn reactie.

Mijn moeder had nog geen inloggegevens van haar DigiD, dus zij moest wachten op een telefoontje van de GGD. Maar helaas, een dag later werd ook zij geconfronteerd met het feit dat ze besmet was. Op dat moment was mijn moeder verkouden, maar meer was er nog niet aan de hand. We hoopten dan ook dat het daarbij bleef.

Maar zaterdagavond kreeg ik een telefoontje van mijn moeder met het bericht dat het toch niet goed ging met mijn vader. 'Kom maar niet langs, maar je vader ligt met koorts op bed.' En vanaf daar begon het hele verhaal."

"Al snel waren mijn vader en moeder heel ziek. Het voelde als een heel zware griep, maar de dokter die langs was gekomen zei dat ze vooral thuis moesten uitzieken. Ik haalde iedere dag boodschappen voor ze, maar ze aten heel slecht en knapten niet op. En dan kwam dinsdagavond ook nog dat ene telefoontje: mijn tante was in het ziekenhuis overleden aan het coronavirus. Vijf dagen later kwam het verschrikkelijke nieuws dat ook mijn oom het niet had gered. 

Mijn ouders waren zich kapot geschrokken. Datzelfde virus als waar zij aan waren overleden, zat ook in hun lichaam. Hoe zou het bij hen aflopen? Ze waren heel erg bang.

Na een aantal dagen met flinke koorts belde mijn moeder naar mijn vrouw: 'Kun je de dokter bellen, ik moet echt naar het ziekenhuis.' Natuurlijk deed ze dat, maar ze kreeg te horen dat mijn moeder zelf moest bellen. En hoewel mijn moeder doodziek was, klonk ze niet benauwd genoeg om te worden opgenomen. Ze kreeg enkel te horen dat ze moest uitzieken. Ik mocht wel in het ziekenhuis beschermende kleding ophalen zodat ik bij hen naar binnen kon."

"Daar liep ik dan naar binnen. Mijn ouders, die een week geleden nog topfit waren, hadden nu totaal geen energie meer. Ik schrok me kapot, wat was dit zielig om te zien. Ik belde de volgende dag gelijk de dokter, mijn ouders moesten en zouden opgenomen worden in het ziekenhuis, zo kon het niet langer.

Binnen een kwartier was de dokter er en hij beaamde al wat ik dacht: het ging niet goed, het zuurstofgehalte in het bloed was bij allebei enorm laag, met spoed werden ze met de ambulance overgebracht naar het ziekenhuis in Heerlen.

De dagen die daarna volgden, wisselden flink. Mijn vader lag op de medium care, mijn moeder op de corona-afdeling. Daarna mijn vader weer op de corona-afdeling, mijn moeder op de intensive care. En toen werd ik gebeld: 'Je moeder moet geïntubeerd worden.' De verpleegkundigen in het ziekenhuis hadden mij erop voorbereid dat ik dit telefoontje kon krijgen. En ze zeiden: 'Als je dit telefoontje krijgt, is het mogelijk de laatste keer dat je je moeder spreekt.' Ik ben snel met mijn vrouw en zoon naar het ziekenhuis gegaan en de verpleegkundigen zorgden ervoor dat mijn vader in zijn ziekenhuisbed naar mijn moeder werd gebracht."

"Toen ik daar stond, wist ik echt niet wat me overkwam. Ik zag allebei mijn ouders in een ziekenhuisbed liggen, en allebei moesten ze verschrikkelijk hard huilen. Mam was doods- en doodsbang, vooral ook door de gedachte dat het met mijn oom en tante kort hiervoor niet goed was afgelopen. Diezelfde dag was ook de uitvaart, ze zou ernaar kijken via haar tablet.

Maar in plaats daarvan moesten wij nu afscheid nemen van mijn moeder. 'Mam, je wordt straks wakker en dan word je weer beter hoor, dan ga je gewoon weer mee naar huis', zei ik en ik gaf haar een aai over haar hoofd. Een knuffel of een kus mocht niet vanwege corona, ondanks onze beschermende kleding. Ik probeerde vooral sterk te blijven en ik ging er ook echt vanuit dat het goed zou komen.

En dat leek ook zo te zijn, want na twee dagen kreeg ik een telefoontje dat ze mam alweer een beetje wakker wilden maken. En ook met pap, die nog op de gewone corona-afdeling lag, ging het wel. Hij kreeg steun van de dochter van mijn oom en tante. Zij had de uitvaart van haar ouders geregeld en is daarna volledig ingestort, hierdoor belandde ze dus naast mijn vader in het ziekenhuis. Het klinkt ongelooflijk, maar daarnaast lag nog een andere tante van mij. Het was niet normaal hoe het virus om zich heen had geslagen bij ons, dat zeiden de artsen ook."

"Niet lang nadat mam werd geïntubeerd, moest ze worden overgeplaatst naar het ziekenhuis in Maastricht. Het was te druk in Heerlen en mam was het meest stabiel van alle patiënten. Dat vond ik uiteraard niet fijn, maar gelukkig ging het om Maastricht, het had natuurlijk ook Groningen kunnen zijn.

Vanaf die dag reed ik dus elke keer heen en weer tussen Maastricht en Heerlen, even langs pap, dan even langs mam.

Op de dag dat mijn vader werd overgeplaatst naar de intensive care, omdat het nou eenmaal te druk werd op de medium care, ging het weer beter met mam. Ze had geen buisje meer in haar keel toen ik bij haar was en op 8 mei vroeg ze mij of ik haar telefoon wilde opladen. Die had ze al zo'n twee weken niet aangeraakt, het voelde goed dat ze daar weer zin in had. Ze vroeg ook of ik een volgende keer de tablet wilde meenemen, zodat ze de Formule 1 kon kijken, én vla met vruchtjes, daar had ze ook wel zin in. Allemaal goede signalen dus.

Tot ik 's nachts een telefoontje kreeg van de dokter: 'Luister, het gaat niet goed met je moeder, ze moet weer geïntubeerd worden, maar ze wil niet meer.' De telefoon werd aan mijn moeder gegeven en ze vertelde dat ze veel pijn had, dat ze het 'niet meer wil en niet meer doet'. Ik pakte de auto en ben midden in de nacht naar haar toegereden. Ik kwam de afdeling op en ze trok de dekens van zich af: 'Pak m'n spullen, we gaan naar huis.' Ze was duidelijk in de war en na een half uur praten werd ze gelukkig rustig en gaf ze toe dat ze toch geïntubeerd moest worden. Ik heb haar een dikke knuffel gegeven, gezegd dat ik superveel van haar hou en morgen weer bij haar langs zou komen."

"Een paar uur later, om kwart voor vier 's nachts, kreeg ik een telefoontje dat het niet goed was gegaan. Ik moest gelijk terugkomen, misschien zou mam de ochtend zelfs niet meer halen. Het zuurstofgehalte in het bloed was zo dramatisch laag dat haar organen aan het afsterven waren, het kwam gewoon niet meer goed. In de ochtend kwam de ic-arts naar ons toe en legde ons uit dat ondanks veel medicatie het niet was gelukt om mam te redden, de behandeling en beademing werden gestopt.

Ik had echt geen idee hoe dit fout kon zijn gegaan, maar de apparaten werden uitgezet en twee minuten later was ze overleden. 

Ik ben naar huis gegaan, heb even heel hard gehuild, en heb toen de arts van het ziekenhuis in Heerlen gebeld: 'Luister, dit is er net gebeurd. Kan ik dit wel vertellen tegen pap?' Het zou beter zijn van wel, logisch ook, ik zou dit nooit kunnen verbergen voor hem. Dus zodoende reed ik naar het ziekenhuis, en liep ik de afdeling van mijn vader op."

"Het was nog helemaal geen bezoekuur, dus pap keek raar op toen ik binnen kwam lopen. 'Pap, ik heb slecht nieuws.' Hij keek me aan en ik hoefde niets meer te zeggen. 'Nee, hè, nee toch niet hè, dit meen je niet', zei hij.

We hebben een uur lang samen gehuild, het is zo erg om dit aan je vader te vertellen. 'Ga nu maar naar huis hoor', zei hij tegen me. Ik moest door de gebroken nacht wat gaan slapen, en hij ook. 's Avonds ben ik weer teruggegaan en gelukkig hadden ze hem wat slaapmedicatie gegeven zodat hij weer wat rustiger en stabiel was.

Een dag later wilde ik even in bad gaan toen de telefoon ging. 'Ik kan niet meer, kun je alsjeblieft komen, het gaat echt niet meer', zei mijn vader aan de lijn. Ik schrok, ben gelijk weer naar het ziekenhuis gereden, en daar hoorde ik dat hij ook geïntubeerd moest worden. Anderhalf uur heb ik bij hem gezeten, hij was zo verdrietig. 'Wat doe ik jullie aan, straks met het huis, als ik er ook niet meer ben.' Hij maakte zich veel zorgen, dus ik probeerde hem – hoe bang ik ook was – gerust te stellen. 'Pap, maak je nergens druk om. Als je straks terug bent, gaan we lekker vissen. Je kan het en ik hou van jou.'"

"Een dag na het overlijden van mijn moeder is hij in slaap gebracht en vijf dagen later werd ik gebeld dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest komen. Alles herhaalde zich, ik kreeg precies hetzelfde verhaal te horen als bij mama. De waardes waren zo laag, het had geen zin meer om te beademen. 

Daar zat ik weer, dit keer naast het bed van mijn vader. Om half acht 's ochtends hebben ze de beademing gestopt, dit keer duurde het drie minuten. Mijn moeder overleed op 9 mei, mijn vader overleed op 15 mei, beiden aan de gevolgen van het coronavirus.

Het was en is zo onwerkelijk, het voelt als een film waar je zelf in leeft. En ook de artsen zaten vol ongeloof. Ze zeiden: 'Dit maak je normaal niet mee, en bij jou zijn er twee families in drie weken tijd kapotgemaakt.'"

"Ik moest de dagen daarna als enig kind de uitvaart van mijn beide ouders gaan regelen. En waar je normaal met één van je ouders de begrafenis bespreekt van hun echtgenoot, moest ik het nu allemaal zelf bedenken. Mam was dus eerder overleden, maar we hadden haar begrafenis zo lang mogelijk uitgesteld. Want stel dat het met pap ook mis zou gaan op de intensive care... Ons gevoel had ons uiteindelijk gelijk gegeven, en toen pap overleed, heb ik gelijk de begrafenisondernemer gebeld die er daarna voor zorgde dat ze samen gecremeerd konden worden.

Dat ze samen waren tijdens hun uitvaart voelde heel mooi, dat ik dat voor mijn ouders heb kunnen doen. Voor mij was het een dubbel gevoel. Ik zag daar tijdens de uitvaart twee kisten staan, en toen ik naar die kisten keek, wist ik dat daar mijn beide ouders inlagen. Dat was gewoon niet te doen."

"Dit alles gebeurde dus een kleine maand geleden, in de week dat er in Nederland door Rutte en De Jonge versoepelingen werden aangekondigd. Dat voelde voor mij zo raar, ik was er zo pissig over, om het maar zachtjes uit te drukken.

Op Facebook zag ik dat vrienden met een hele groep bij elkaar op het terras zaten, op televisie zag ik dat pretparken weer opengingen. En ik had een uitvaart van mijn beide ouders, zo wrang.

Door die versoepelingen voelt het ook een beetje alsof mijn tante, oom en ouders het nét niet gered hebben. Corona is bijna voorbij, en dan net op het einde van de crisis worden ze ziek.

Daarnaast lag in de eerste week dat mam en pap ziek werden de brief voor vaccinatie op de deurmat. Ook die kwam dus net te laat."

"Maar goed, daar moet ik niet te veel over nadenken. Ik krijg ze daar niet mee terug. Nu moet ik vooral tijd gaan nemen om te rouwen, want ik merk dat dat heel lastig is. Het besef dat ze er niet meer zijn, is er gewoon nog niet omdat het allemaal zo snel is gegaan.

Mijn ouders waren alles voor me, ik heb nooit iets te klagen gehad, ze waren fantastisch. Het is niet voor niets dat we tegenover elkaar woonden, het was gewoon fijn om hen in de buurt te hebben. Nu rijd ik langs hun oprit, en wil ik pap zien zwaaien. Ik wil hem daar zien staan, maar hij staat er gewoon niet meer.

En als ik nu binnenkom in hun huis, ga ik even zitten op de bank, kijk ik naar hun foto's, en moet ik elke keer weer een potje janken. Alles is daar nog zoals het voor corona was, maar zij zijn er niet meer.

Ik snap dat gewoon nog niet en ik denk dat dat besef pas gaat komen, zodra het huis leeg is en er andere mensen in gaan wonen. Dan zijn mijn ouders er écht niet meer."

Eerbetoon

Wil je naar aanleiding van dit verhaal contact met de redactie, stuur dan een mail naar eerbetoon@rtl.nl.

Alle verhalen in deze serie zijn terug te lezen op deze pagina.